Vandaag, zaterdag 28 oktober vond bij Atletiekvereniging Athlos Harderwijk de Landelijke Running Blind Dag plaats. Mijn buddy Sascha en ik zijn vanochtend om 8.15 uur vertrokken om op tijd aanwezig te zijn. Om 10.30 uur werden alle lopers en hun buddy’s door diverse sprekers van harte welkom geheten op de mooist gelegen atletiek accommodatie van Nederland.
Rond 11.30 uur stond iedereen buiten voor de groepsfoto om daarna te gaan starten met 1, 2 of 3 ronden van 5 km. door Strokelbos, ook wel bekend als de ‘Bosloop. Sascha en ik liepen 2 ronden, het was heerlijk in het bos! Sascha zag een eekhoorn voorbij schieten en ontdekte een mooie paddenstoel, rood met witte stippen. Die 10 km. ging zonder erg voorbij, we liepen gezellig te kletsen en genoten ondertussen van de boslucht.
Na het omkleden konden we aanschuiven bij de goed geregelde lunch. Er werden ‘oude’ Running Blind shirts verloot onder de aanwezigen, Sascha en ik kunnen nu ook in een mooi zwart shirtje verschijnen aan de start. Niet bij de officiële Nationale Nederlanden wedstrijden, want daar hebben we vanochtend een mooi nieuw shirt voor gekregen.
Na de lunch volgde een clinic van hardlooptrainer Aart Stigter. Hij begon met tips hoe een succesvolle 7-Heuvelenloop te lopen. Zelf heeft hij deze 15 km. in 44:54 minuten gelopen. Zijn parcoursrecord bij de Mannen 55 staat nog steeds.
Hierna begonnen we met wat achteraf een pittige training bleek te zijn. Een vrij intensieve warming up, gevolgd door 5 x 400 m. en een 1.000 m. op tempo. Met de ‘Bosloop’ nog in de benen en de lunch in de maag ging het toch best aardig, 5:11 min. op die 1.000 m.
In de kantine van Athlos Harderwijk hebben we even gezellig wat kunnen drinken en knabbelen. Ook nog gesproken met Running Blind voorzitter Netty Dorrestijn over het organiseren van een clinic en misschien, hopelijk een landelijke dag bij C.A.V. Energie in 2025.
Echt een heel gezellige dag! De terugreis kende wat files, niet erg, want Sascha en ik raken volgens mij nooit uitgekletst. Op naar de 7-Heuvelenloop op 19 november!
Vandaag vond de 4de Mijl in Line plaats, 1.609 m. in een rechte lijn op de Lange Biesakkersweg tussen Numansdorp en Klaaswaal. Om 17.00 uur gingen 21 lopers van start en liepen hun mijl met flinke wind tegen. Gelukkig was het wel droog.
De snelste tijd werd gelopen door Eric de Ruiter uit Nieuw-Beijerland in 5:56 min. Verder namen de volgende atleten een erebeker in ontvangst: Bij de Kids tot 14 jr. Pim Heijblom van Fortuna, 6:52 min. en zus Evi Heijblom ook van Fortuna, 6:49 min. Bij de dames was Patricia Janeth Sandee-Polo van PAC in 7:36 min. de snelste.
Ik ben zeer tevreden met mijn tijd van 8:32 min. Exact dezelfde tijd als tijdens de 2de editie., maar nu wel meer tegenwind, dus wat mij betreft beter. Het was weer erg leuk om mee te doen.
Inmiddels traditioneel zijn we na afloop met een groepje leden, vrijwilligers en atleten gaan eten bij Eetse Hoekschewaard. Tijdens deze avond zette Atletiekunie erelid Hugo Tijsmans Thea Jansen, Erik Boehlé, Aad Vink en ondergetekende in het zonnetje en feliciteerde ons met het erelidmaatschap van Atletiekvereniging Cromstrijen.
Een bijzondere en gezellige avond, een mooie afsluiting van deze 4de Mijl in Line.
Op zaterdag 7 oktober organiseerden Koninklijke Visio en Oogvereniging Regiogroep Zeeland een bijeenkomst met blindengeleidehonden, Guidedogs at Sea.
Om 14.00 uur verzamelden 10 geleidehonden, hun baasjes en 3 vrijwilligers bij Transferium Renesse. Na zo’n 25 minuten lopen kwamen we aan bij Strand Renesse waar de geleidehonden lekker los mochten. En los gingen ze! Wat een genot ze alle kanten op te zien vliegen.
Na een heerlijk stuk lopen, genieten van de honden en gezellig praten kwamen we aan bij ‘Strandrestaurant our Seaside’. Hier kregen we eten en drinken, met een kleine eigen bijdrage, aangeboden door Oogvereniging Regiogroep Zeeland, waarvoor hartelijk dank, het was heerlijk!
Tijdens de wandeling liep verslaggeefster Valeska Nastaly van de Provinciale Zeeuwse Courant (PZC) mee voor een leuk artikel over deze geleidehondenmiddag. Fotografe Katja van Noort nam de plaatjes voor haar rekening.
Rond 17.00 uur liepen we weer terug richting Transferium Renesse waar de groep afscheid nam. Vanmiddag leuke mensen leren kennen en bekenden beter leren kennen. Dank aan Leo Wessel en Marjolein van Steijn voor de organisatie. Hopelijk tot een volgende keer!
Uitwaaien op het strand is niet vanzelfsprekend voor deze honden en hun baasjes: ‘Is het niet je blindheid als beperking, is het wel je rolstoel’
Ja hoor, daar gaat de blonde labrador van Leo Wessel. Met drie soortgenoten is hij helemaal door het dolle. Hij heeft de wind tegen en hoort zijn baasje niet roepen. Die ziet helaas niet waar zijn dier naartoe is gegaan, want hij is nagenoeg blind.
,,De volgende keer moeten we tegen de wind in beginnen. Dan horen de honden ons als ze achterblijven”, zegt Leo Wessel uit Melissant. Hij is voorzitter van de Oogvereniging Zeeland en zijn club heeft samen met koninklijke Viseo zaterdag een strandwandeling in Renesse georganiseerd voor blinden en slechtzienden met blindengeleidehonden. Voor de eerste keer. Zoiets is namelijk voor de meeste mensen met zo’n handicap geen vanzelfsprekendheid. Voor de in totaal tien deelnemende honden is het strand in elk geval een ultieme uitlaatklep. Even hoeven ze niet aan het werk. Én ze kunnen ravotten met collega’s.
“Sowieso om iets alleen te gaan doen is al een drempel, maar als je het ook nog eens niet ziet: dan kies je snel voor een bekende plek om naartoe te gaan”
Esther Sommer, deelneemster strandwandeling met blindengeleidehonden
‘Ziend’ opgevoed
Voor hun baasjes is ontspannen lopen er niet echt bij, want waar is er een kuil in het zand en waar een plas? Of een vlieger, paarden en rennende kinderen? Maar met een aantal ziende begeleiders kunnen ze ook even zonder hun hond aan de leidband genieten van het strand. ,,Dit is niet leuk om in je eentje te doen. Dat vergt moed. Sowieso om iets alleen te gaan doen is al een drempel, maar als je het ook nog eens niet ziet: dan kies je snel voor een bekende plek om naartoe te gaan”, vertelt Esther Sommer (51) uit Barendrecht. Zij is met ‘ongeveer een procent zicht’ geboren. ,,Ik kan kleur zien, dat scheelt.” En ze is naar eigen zeggen ‘ziend’ opgevoed. ,,Ik ging op mijn vierde gewoon op de fiets naar school. Achteraf gezien was dat niet heel slim, maar ik deed het.” Dat fietsen bleef ze doen tot haar 42ste tot ze een bal op haar hoofd kreeg waar ze een hersenschudding en whiplash aan over hield. ,,Toen moest ik gaan revalideren en kwam ik erachter hoe slecht ik eigenlijk zag en hoe gevaarlijk het was wat ik deed.”
“Wat mij betreft mogen ze het liefst zo veel mogelijk los. Een hond heeft dat gewoon nodig”
Esther Sommer, deelneemster strandwandeling met blindengeleidehonden
Sommer laat zich desondanks niet snel weerhouden om iets te ondernemen. ,,Als ik naar het strand wil, pak ik de trein en de tram naar Hoek van Holland. Maar dat vergt wel veel voorbereiding, zodat ik zeker weet dat ik in de juiste trein en de juiste tram zit. En als ik op het strand kom, welke kant loop ik dan op?” Het strand of een park is volgens haar een goede plek om een blindengeleidehond los te laten. ,,Wat mij betreft mogen ze het liefst zo veel mogelijk los. Een hond heeft dat gewoon nodig. Een half uur per dag is wel het minimum. Wij hebben ook ontspanning nodig na het werk.” Maar in een plek als de stad is haar hond onmisbaar aan de lijn. ,,Hij helpt me obstakels ontwijken, geeft aan waar er een stoep, een trap of de lift is, of waar de paal om over te steken staat. Zelfs een zebrapad kunnen honden aangeven.”
Arbeidsongeschikt
Sommer heeft naast haar zwarte labrador Zivan (2,5) ook Duitse herder Loyd (10) mee. De herderreu is vorig jaar met pensioen gegaan als geleidehond nadat hij arbeidsongeschikt raakte vanwege een hernia. Ook al begroet Loyd andere honden vriendelijk en drentelt hij vrolijk in het rond, hij komt steeds even kijken hoe het met zijn baasje is. ,,Ja zo is hij, de schat.”
Voor Saskia Dalebout (31) uit Zierikzee is een strandwandeling in haar eentje onmogelijk. Ze is naast blind ook nog eens verlamd en zit in een rolstoel. Nu wordt ze door haar moeder Yvon voortgeduwd in een strandrolstoel. ,,Is het niet je blindheid als beperking, is het wel je rolstoel. Het is een vervelende combi”, zegt Yvon. Maar dochter Saskia kijkt niet naar wat er niet kan, maar naar wat er wél kan. ,,Ik hou er een youtubekanaal over bij, blind rollend door het leven.”
De Nationale Voorleeslunch, een initiatief van De Leescoalitie, vond plaats op Nationale Ouderendag. Door heel Nederland vonden honderden voorleessessies plaats. Kijk op Welzijn en KBO-PCOB organiseerden en coördineerden de voorleeslunch op 14 locaties in Barendrecht. Hier droegen bekende Barendrechters het voorleeslunchverhaal voor. De lunch werd gesponsord door Jumbo Carnisselande en Bewust Barendrecht en mogelijk gemaakt door de inzet van vele vrijwilligers.
Ik had gekozen voor locatie ‘Het Tuinhuis’. Hier was Ed Aldus, onder meer bekend als weerman bij RTV Rijnmond, te gast als voorlezer van een voor deze gelegenheid geschreven verhaal.
Dit jaar schreef Ronald Giphart het Nationale Voorleeslunchverhaal, De reünie. In het verhaal komen twee groepen ouderen bijeen in hetzelfde restaurant voor hun jaarlijks weerzien. De ene groep bestaat uit vrouwen van het waterpoloteam uit de jaren tachtig en de andere groep was jarenlang actief in het Nationale Reddingshonden Team. Aanvankelijk hebben de groepen geen aandacht voor elkaar totdat een van de dames begint te speechen.
De lunch was heerlijk, maar vooral heel gezellig. Het in gesprek komen met elkaar is één van de redenen waarom dit wordt georganiseerd. Nou, dat lukte prima aan onze tafel! Het kaartje met de ‘conversatie starter’ was niet nodig.
Op woensdag 4 oktober organiseerde OmZien Barendrecht in samenwerking met Kijk op Welzijn een wandelactiviteit voor blinden, slechtzienden en voor wie zin had om mee te wandelen.
Rond 13.00 uur verzamelden de deelnemers bij het Sociaal Hart aan de Windsingel voor een wandeling van bijna 5 km. door o.a. de oude dorpskern, Park Nieuweland en Park Buitenoord. Naast de wandelaars Terry, Claartje, Marco, Martine en Esther (organisator) werd de groep versterkt met de Buurtsportcoach Nine en stagiair Zoë van Kijk op Welzijn.
De weersomstandigheden waren zeer goed en de wandelaars raakten onderling al snel in gesprek. Na 5 kwartier was de groep weer terug bij het Sociaal Hart alwaar voor de deelnemers een kop koffie/thee met een heerlijk stuk boterkoek klaarstonden. Er werd door de groep nog even gezellig nagepraat en de organisatoren kijken terug op een geslaagde activiteit die zeker voor herhaling vatbaar is.
Op deze dierendag was bij het Sociaal Hart het ‘Woef Café’ geopend. Honden konden naar hartenlust spelen en samen met hun baasjes genieten. De aanwezige blindengeleidehond kon ook zijn geluk niet op toen hij een heerlijke puppyccino kreeg en een speeltje mocht kiezen.
Rond 15.30 uur namen de deelnemers afscheid en werd de hoop uitgesproken elkaar weer te treffen bij een volgende activiteit.
OmZien Barendrecht is een initiatief voor het verenigen van blinden en slechtzienden in Barendrecht en omgeving. Tevens voor iedereen die belang of interesse heeft in de activiteiten die OMZIEN organiseert. De activiteiten worden mede mogelijk gemaakt door Kijk op Welzijn.
Van timide persoon naar bevlogen ambassadeur Esther geniet ervan om als ambassadeur voor grote groepen mensen te staan. Voordat zij een blindengeleidehond had, was dat wel anders. Lees haar verhaal.
Geen beperking maar uitdaging Esther Landaal is vanaf haar geboorte slechtziend en ervaart dat niet als een beperking. Esther: ‘Ik vind het meer een uitdaging. Ik weet niet anders. Als kind was mijn zicht iets beter, want ik heb nog gefietst. Inmiddels zie ik minder dan een procent. Kleuren kan ik zien, daar ben ik blij mee.’ In februari kreeg Esther haar tweede blindengeleidehond, de zwarte labrador retriever Zivan. Maanden heeft ze op de wachtlijst gestaan, want haar eerste hond, de prachtige grote herder Loyd, kreeg plots een hernia en werd afgekeurd.
Natuurlijk ontspannen ‘In die vijf maanden op de wachtlijst merkte ik weer hoeveel moeite het kost om met een witte taststok te lopen. Ik liep krampachtig en kon soms rare bewegingen maken omdat ik opeens op een paal stuitte. Met een blindengeleidehond loop ik natuurlijk ontspannen. Zonder hond is mijn sociale leven kleiner. Als een bezoek me twintig minuten looptijd kost, ga ik niet. Te intensief met alleen een taststok. Ik heb in die tijd echt vaak naar KNGF gebeld met de vraag of er niet al een hond voor me was.’
Veel zelfvertrouwen Esther trekt er vaak op uit met haar blindengeleidehond aan haar zijde, zo is ze bezoekmaatje bij diverse mensen. Esther: ‘Naast een hulpmiddel voor onderweg, vind ik vooral de kameraadschap van een blindengeleidehond fijn. Kijk, een hond is niet mijn man of mijn partner, maar het is bijzonder om te kunnen vertrouwen op een hond en dat je weet dat hij je veilig begeleidt. Ik kan niet goed omschrijven hoe dat is. Je zult mij niet horen zeggen dat het gewoon honden zijn, want dat zijn ze niet voor mij. Door samen een team te zijn, heb ik zelfvertrouwen gekregen. Zonder hond was ik onzekerder om ergens binnen te stappen.’
‘Loyd heeft mijn wereld geopend’ Met haar eerste blindengeleidehond Loyd maakte Esther grote stappen, letterlijk en figuurlijk: ‘Loyd is een grote herder met lange manen. Ik voelde me zo uniek met die hond. Voordat ik hem had, was ik iemand die timide in een hoekje stond om maar niemand in de weg te staan. Loyd heeft dat doorbroken. Hij komt gewoon binnen en lijkt te zeggen: “Hoi, ik ben Loyd en dit zijn wij.” Hij heeft me zoveel zelfvertrouwen gegeven. Hij heeft mijn wereld echt geopend. Met mijn huidige hond Zivan is het andersom. Hij is meer een afwachtende hond. Nu stel ik hem voor. Maar Zivan is weer precies goed voor hoe ik nu ben. En Zivan is echt de perfectie op pootjes.’
Leuk en dankbaar werk Naast bezoekmaatje is Esther ambassadeur voor KNGF Geleidehonden. Dat betekent dat je haar kunt uitnodigen voor een gastles of presentatie. ‘Het ambassadeurschap vind ik leuk en dankbaar om te doen. Ik kan me nog herinneren dat ik als ambassadeur mijn verhaal deed en er was een mevrouw van 82 die als de dood was voor herdershonden. Ze was er ooit door gebeten. Uiteindelijk was ze zo onder de indruk van Loyd dat ze hem aaide en snoepjes gaf. Loyd ging ook steeds bij haar liggen alsof hij voelde dat de vrouw nog iets te helen had.’
Onbevooroordeeld Als ambassadeur bezoekt Esther vaak scholen en dat vindt ze leuker dan ze aanvankelijk dacht. Esther: ‘Kinderen en scholen leken me niks, maar ik weet nu dat ik dat juist hartstikke leuk vind. Dat komt ook doordat ik door de jaren heen ben gegroeid en veranderd. Ik ben tegenwoordig ook vrijwilliger bij een dagbesteding voor mensen met een verstandelijke beperking en ik word bezoekmaatje voor een jong iemand met dementie. Dat had ik nooit verwacht van mezelf. Ik oordeel veel minder snel en dat komt misschien wel door mijn blindengeleidehonden. Honden staan immers ook onbevooroordeeld in het leven.’
Veel afwisseling op scholen Esther houdt van de afwisseling die het ambassadeurschap meebrengt. ‘Bij groep 1 en 2 bestaat de presentatie vooral uit een aaisessie van 10 minuten, maar aan de bovenbouw kun je best een heel verhaal vertellen. In een klas laat ik kinderen weleens met mijn taststok lopen en dan kan ik uitleggen dat al dat getik met een stok niet meer nodig is met een blindengeleidehond. Een andere keer sta ik voor oud-directeuren mijn verhaal en dat van KNGF te vertellen. Zij stellen natuurlijk weer hele andere vragen. Soms is het publiek lastig, pubers kunnen ongeïnteresseerd zijn en dan is het echt hard werken om toch contact te krijgen.’
Wisselwerking met toehoorders Bovenal geniet Esther ervan om haar verhaal te delen en van alles uit te leggen. ‘Ik schijn mijn verhaal op een expressieve manier over te brengen en ik hou ervan als ik de volledige aandacht heb van mensen. Om zo een gesprek op gang te brengen zodat er een wisselwerking ontstaat tussen mij en het publiek. Op zulke momenten sta ik in mijn kracht. Mijn blindengeleidehonden hebben zeker een bijdrage gehad in mijn persoonlijke groei. En mijn honden zijn echt een klasse apart. Ik denk nu voor de tweede maal: volgens mij heb ik de beste hond van KNGF gekregen.’
Op donderdag 21 september vond tussen 16.00 en 20.00 uur in en rond Portus Groene Hart de ‘Bewust Barendrecht Markt’ plaats. Doel van deze markt is het stimuleren van de inwoners van Barendrecht gezonder te leven en meer te bewegen.
Rond 16.10 uur kwam ik binnen en viel meteen met m’n neus in de boter. Hoogleraar neuropsychologie Erik Scherder gaf een presentatie ‘Kom in beweging!’. Bewegingsarmoede is wereldwijd een groot probleem, We bewegen steeds minder en overgewicht komt ook steeds meer voor en dat leidt ook tot minder activiteit. Door te bewegen verkleint de kans op hoge bloeddruk, hart- en vaatziekten en diabetes type 2. “Hoe mooi is het dat Barendrecht hét voorbeeld van Nederland wil worden op het gebied van het bestrijden van overgewicht/obesitas en lichamelijke inactiviteit!?”
Bewegen, moeite doen (zowel fysiek als mentaal), initiatief nemen en uitdagingen aangaan bevorderen de gezondheid van de hersenen. Gebruik van o.a. alcohol verslechterd deze juist. Bij de vragen uit het publiek, was de mijne of je één en ander tegen elkaar weg kan strepen. “Nee, je kunt niet compenseren”, was het onverbiddelijke antwoord.
Na de presentatie was er even gelegenheid de hoogleraar te spreken. Nu had ik al jaren de wens hem eens aan z’n jasje te trekken, maar nu het zover was had ik geen idee waarover. Uiteindelijk hadden we toch een leuk en ontspannen gesprek en nuanceerde hij zijn antwoord op mijn vraag.” Als je dan graag een glaasje drinkt is het altijd beter daarbij te bewegen en uitdagingen aan te gaan, dan er bij op de bank te blijven hangen.” Het was een bijzonder leuke ontmoeting.
Er waren daarna meer sprekers op het hoofdpodium, die heb ik gemist daar er op andere plekken ook interessante gesprekken te voeren waren. Ook de activiteiten in de diverse ‘domes’ zijn aan me voorbij gegaan, heb echt het gevoel dat ik wat leuke, interessante dingen gemist heb. Goede reden om deze markt nog eens te bezoeken, mocht deze weer georganiseerd worden
Bij de verenigingen trof ik Lindsey, zij geeft hardlooptraining bij ‘Fit The Fun Way‘, zij stond daar met oprichter van ‘FTFW’ Brenda, die mensen naar een gezondere levensstijl coacht met workouts en voedingsadviezen.
Bij de tafel van ‘Kijk op Welzijn’ even een gezellig gesprek gehad met Janet en kennis gemaakt met Stanley van ‘Laurens Sociaal Hart’, leuk dat netwerken! Met buurtsportcoach Wouter ook een paar afspraken gemaakt.
Verder aardig wat bekenden gesproken, waarvan de meesten actief zijn bij de diverse organisaties. Ook mijn vrienden van ‘De Overburen’ waren vertegenwoordigd. Er schijnt een aftermovie te komen en ik werd gevraagd of ik hieraan mee wilde werken.. Tuurlijk!
Gedurende de middag/avond kon men genieten van demonstraties van ‘Capoeira Barendrecht‘. Capeira is een Braziliaanse combinatie van muziek, acrobatiek, dans en gevecht. Het was één van de trainers opgevallen dat ik foto’s had gemaakt en we raakten even aan de praat. Er staat een uitnodiging een les bij te wonen en het eens te proberen.
Rond 19.30 uur werd de ‘Bewust Barendrecht Markt’ met wat dankwoorden en applaus afgerond. De flyers voor ‘OmZien Barendrecht’, die ik eerder bij ‘Kijk op Welzijn’ mocht kopiëren, ben ik kwijt, maar ik ging met een handvol flyers van organisaties en verworven mailadressen/telefoonnummers de deur uit. Voor wie een witte paraplu heeft gevonden, die was van mij.
Al met al een leerzame en inspireerde besteding van mijn middag en avond. En wie weet… als ‘OmZien Barendrecht’ goed van de grond komt, staan we er de volgende keer zelf met een tafel.
De komende periode publiceren we regelmatig verhalen en interviews over en met onze medewerkers, cliënten, verwanten, vrijwilligers en andere betrokkenen. Om zo te laten zien hoe we als Stichting De Overburen samen de zorg van morgen gaan vormgeven. In dit interview spreken we Esther Landaal, vrijwilliger bij Lavendel in Barendrecht.
Wie is Esther? Esther is, zoals ze zelf zegt, een allround vrijwilliger. Zij is slechtziend geboren, maar wel, tot zover het ging, ziend opgevoed. Helaas was de technologie toentertijd nog niet aanwezig waardoor zij tot haar spijt geen passende opleiding heeft kunnen volgen. Bijna elke dag doet zij vrijwilligerswerk en gaat zij op pad met haar blindengeleidehond Zivan. Elke dinsdag is zij bij Lavendel te vinden waar zij samen met de groep doppen sorteert voor KNGF Geleidehonden, waar zij tevens ambassadeur voor is. Daarnaast is zij bezoekmaatje en als vrijwilliger actief bij o.a. atletiekvereniging Energie. Esther vindt het belangrijk om bij te dragen in de maatschappij omdat zij zelf ook veel ondersteuning van de maatschappij krijgt.
Sinds een maand heeft zij ‘Omzien’ opgestart. Een vereniging voor blinden, slechtzienden en andere geïnteresseerden. Zij wil activiteiten en bijeenkomsten organiseren en met de filosofie van omdenken laten zien dat veel mogelijk is en dat je niet aan huis gekluisterd hoeft te zijn als je niet of niet goed ziet. Kijk op Welzijn heeft al toegezegd haar hierbij op verschillende manieren te willen ondersteunen.
Hoe ben je bij De Overburen terecht gekomen? Dat is een leuk verhaal! Voor KNGF Geleidehonden ben ik in 2016 begonnen met plastic doppen inzamelen en sorteren. Er werden heel veel doppen bij mij thuis aangeleverd. Ook bestond toen de actie ‘Afval Loont’ in Barendrecht. De groep van Lavendel haalde toen het afval op met de bolderkar. En zo werden per ongeluk 10 zakken doppen op de bolderkar geladen als zijnde afval! Ik kwam hier achter en heb ze netjes teruggekregen. Zodoende raakte ik in gesprek met de begeleider en bleek dat het sorteerwerk goed bij de groep van Lavendel paste. Ik ben toen uitleg gaan geven en ben blijven helpen sorteren. Nu dus alweer 7 jaar.
Hoe beleef je het werk hier op de groep? Iedereen is anders. Van mezelf was ik vrij intolerant naar mensen die anders zijn. Ik heb hier geleerd dat iedereen uniek is en om mensen die anders zijn zonder onderscheid te benaderen. Niet alleen hier in de groep, maar ook in mijn dagelijkse omgang met mensen. Iedereen heeft iets te vertellen ook al zijn ze soms moeilijk te verstaan. Het hier werken heeft mij gebracht dat ik minder bevooroordeeld ben. Als het mogelijk is zou ik graag nog wat meer willen betekenen voor de groep.
Zie je ook invloed bij de groep? Sowieso vinden ze de hond heel leuk en willen ze voor hem zorgen. Soms krijgt hij wel 3 bakjes water! De ontvangst is heel hartelijk als ik binnenkom. De bezigheid met elkaar voegt toe. En ook de kleine gesprekjes die je voert bieden afleiding. Een client die erg in zichzelf gekeerd is reageert heel goed op Zivan. Dat vind ik heel mooi om te zien. Ook de hond raakt gewend aan de onverwachte manier van benaderen door cliënten.
Hoe zou je meer vrijwilligers kunnen krijgen? Dat blijft moeilijk. Vrijwilligerswerk is niet vrijblijvend en dat houdt veel mensen tegen. Er wordt tegenwoordig veel van mensen verwacht op alle vlakken. Mensen zijn niet meer gewend om te zorgen, omdat dit altijd uit handen werd genomen. De omslag zal moeilijk zijn.
Wat vind je van de omslag in de zorg? Het is jammer dat er vaak iets vanuit de overheid bedacht wordt wat een totale omslag betekent. Sociale werkplaatsen zijn verdwenen, terwijl cliënten natuurlijk altijd van betekenis konden zijn voor de maatschappij. De sociale zekerheid van zorg komt nu weer in het geding. Doordat informele zorg meer zal worden ingezet gaat dit misschien ten koste van de rust in de groep, door steeds wisselende inzet. Bovendien is het niet voor iedereen weggelegd om mantelzorger te zijn.
Heb je zelf nog tips? Een tip misschien voor een vrijwilligersuitje. Ik zou graag de andere vrijwilligers leren kennen. Vaak is een activiteit hiervoor een goede manier. Dit is al een keer gedaan, maar toen kon ik helaas niet. Ik begrijp dat dat misschien niet voor iedereen mogelijk is. Maar bij een wandeling bijvoorbeeld komen gesprekken beter op gang en ben je niet verplicht te praten. Je hoeft elkaar niet aan te kijken en bent in een ander modus dan wanneer je in een kring of tegenover elkaar zit. Met een activiteit krijg je sneller groepsvorming, mensen gaan sneller mengen en leren elkaar beter kennen.
En een mooie afsluiter? Ik wil graag nog zeggen dat er bij De Overburen heel veel attenties worden verzorgd voor vrijwilligers. Ik voel me zeer verwend hier en ik stel dat enorm op prijs!
Vandaag mocht ik als ambassadeur van KNGF Geleidehonden een lezing geven voor de Rabo Senioren Delft e.o. bij boerderij en camping Hoeve Bouwlust te Maasland.
Na een rustige treinreis naar Delft vond ik het vervolg van mijn reis richting Maasland best spannend. Zivan was gelukkig de rust zelve en dankzij de behulpzame medemens verliep het best voorspoedig. Zelfs de buschauffeur stopte i.p.v. bij de halte een paar honderd meter verderop zodat ik meteen op het erf van Hoeve Bouwlust stond. En daar stond mijn contactpersoon, de heer Weber me al op te wachten.
De gezellige kantine was al goed gevuld toen ik binnenkwam om 14.30 uur. Na het aansluiten van de laptop en een bakkie koffie kon ik tegen 14.50 uur beginnen met mijn verhaal. Voor de gelegenheid had ik mijn bestaande PowerPoint presentatie aangepast. De foto’s van Loyd zijn vervangen door die van Zivan. En de feitjes en cijfertjes van 2021 zijn geüpdatet aan de hand van het jaaroverzicht van 2022. In ca. 1 uur en 15 minuten heb ik verteld over de geschiedenis, de honden en het werk van KNGF Geleidehonden. Nu ik zelf een 2de geleidehond heb, heb ik ook meer te vertellen over mijn eigen ervaringen. Ik had duidelijk genoeg te vertellen, want de tijd vloog om. Tussendoor waren er ook leuke vragen van de aanwezigen.
Er waren 34 leden van de Rabo Senioren aanwezig, een mooie opkomst in de zomerperiode. De leden zijn oud-directeuren, bestuursleden en leden van de Raad van Toezicht van de Rabobanken in de regio. Velen zijn of waren ook actief in de glastuinbouw in het Westland. Wat vooral opviel waren de vele hondenliefhebbers. Er waren zelfs donateurs van KNGF Geleidehonden en iemand die pups in het eerste jaar heeft opgeleid.
Na afloop werd er onder het genot van een hapje en een drankje gezellig nagepraat. Ik heb vanmiddag heel vriendelijke mensen ontmoet en leuke gesprekken gehad. Ondertussen werd de donatiebox royaal gevuld en ontving ik van de heer Weber een geweldig pakket met streekproducten.
Pascal was zo lief om me op te komen halen, rond 17.15 uur gingen we net als de overige gasten richting huis.
Barendrecht is een mooie gemeente die voor diverse groepen in de samenleving ondersteuning biedt. Zo zijn er organisaties die ouderen, mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking helpen met dagbesteding en de strijd tegen eenzaamheid. Er worden door deze organisaties vele activiteiten georganiseerd. Voor blinden en slechtzienden in Barendrecht is er echter niet veel.
In de grotere gemeenten om ons heen is de mogelijkheid samen te sporten bij bijvoorbeeld Running en Walking Blind. In diverse steden organiseren Oogcafé’s maandelijks bijeenkomsten en activiteiten voor de doelgroep. Het idee voor OMZIEN is ontstaan door een gebrek hieraan in onze omgeving. De bedoeling is mensen met een visuele beperking, of liever gezegd uitdaging, bij één te brengen om ervaringen uit te wisselen, elkaar beter te leren kennen, te helpen en te inspireren. OMZIEN wil blinden en slechtzienden in Barendrecht en omgeving verenigen, liefst in samenwerking met diverse organisaties, belangenverenigingen en bedrijven.
Als eerste is een Facebook pagina opgezet om te onderzoeken of hier animo voor is. Op de pagina kunnen mensen handige links, tips en activiteiten vinden. De volgende stap is bij de diverse organisaties in Barendrecht te vragen of zij mensen met een visuele beperking willen wijzen op het bestaan van OMZIEN en willen samenwerken bij het organiseren van de diverse activiteiten.
Wellicht dat OMZIEN in de toekomst een vereniging mag zijn voor blinden, slechtzienden, vrijwilligers en voor één ieder die op welke wijze dan ook interesse of belang heeft. Een leuke vereniging voor mensen die niet de beperkingen, maar de uitdagingen en mogelijkheden willen ervaren.
