Lieve Ben,
Eind jaren ’90 heb ik je leren kennen als die man die het clubblad drukte, een secuur werk waarmee je menig uur in de bestuurskamer te vinden was. In de jaren die volgden babbelden we regelmatig tijdens de trainingsavonden. We zijn in 2010 zelfs naar Parijs geweest… samen… met nog 7 lopers van onze atletiekvereniging om de 20 km. Van Parijs te lopen.
Tijdens een moeizame periode in mijn leven, was je er, bezorgd, vriendelijk. We praatten heel wat uurtjes na sluitingstijd, hierop terugkijkend was ik meest aan het woord, jij luisterde. Je bracht me veilig thuis, maar wel altijd met een omweg, want “Zo kom je er ook”. Je kreeg last van je knie en liep niet meer mee in de groep, we gingen samen hardlopen. Toen dat lastig werd gingen we wandelen, je had altijd veel te vertellen over de plekken waar we kwamen. Ik vond het gezellig en ben je dankbaar voor de aandacht.
Tijdens de trainingsavonden kwam je toen nog nauwelijks, maar op de maandagochtenden troffen we elkaar nog regelmatig, hoewel, je was meestal met Jan op pad, afval wegbrengen of naar de bouwmarkt.
In de afgelopen 5 jaar kruisten onze paden nog maar weinig, maar het was elke keer weer leuk je te zien en spreken tijdens de Mosselavond of Nieuwjaarsreceptie.
Ik vond het zo fijn voor je dat je geluk vond met Lisette. En jij was blij voor mij toen ik Pascal leerde kennen, je volgde ons prille geluk met interesse. Afgelopen september was je op m’n 50ste verjaardag en inmiddels bijna 6 jaar later vond je nog steeds dat ik een leuke vent had. Je zei bij het weggaan nog tegen mijn moeder dat ik het met hem getroffen heb. Zo leuk dat je er die avond was en dat we even hebben staan praten. Nog bedankt voor de dikke knuffel en fles wijn!
Voor je familie en dierbaren veel sterkte!
Ik ben blij dat ik je heb gekend, bedankt, rust zacht! X
Ben van Natijne
16-1-1936 – 15-12-2022
