30 km… wat een end! En wat is wijsheid? Vrijdag wist mijn fysiotherapeut me te vertellen dat mijn kniebanden en kraakbeen overbelast zijn, waarschijnlijk door de actie van afgelopen dinsdag. Voorlopig trappen en de Apeldoornse heuvels (dus ook Randstedelijke viaducten) mijden. Zal je net zien dat de route van de 30 km. trainingsloop een aantal pittige klimmetjes en afdalingen kent in viaductvorm, maar ik heb geen trappen gelopen.
364 deelnemers vandaag, de groep waarin ik liep telde 34 atleten. De omstandigheden waren fantastisch, zon, niet te veel wind. Op één of andere manier kon ik niet prettig lopen, mensen bleven maar van positie schuiven, waardoor ik me steeds moest aanpassen. Later moest er ook steeds geweken worden voor fietsers, wandelaars, paardenpoep en mede-atleten. Ik had echt moeite met deze loop, moest steeds opnieuw positie kiezen in de groep en dat koste me veel, teveel energie. M’n benen en m’n knieën hebben het gehouden, had alleen door de manier van lopen veel spanning in m’n schouders en nek.
M’n maatjeRob heeft vandaag super gelopen ondanks af en toe een duw en trap op de hak van mij. “Ach, wordt dat stuk van m’n schoenen ook eens gebruikt”, merkte hij droog op.
Om aan de 30 km. te komen zaten er een paar lusjes in het parcours, erg gemeen te weten dat de vereniging op anderhalve kilometer is en je dan nog 4,5 moet lopen met een pittig viaduct. En als je denkt er bijna te zijn, krijg je ook nog een rondje sportpark voor je kiezen. Goed voor de mentale hardheid.
