Ongeveer een maand geleden zag ik via Facebook een aankondiging van de Running Blind Wintertrail in Den Haag. Dit leek mij een bijzondere uitdaging, een lange afstand over onverhard en onbekend terrein. Mijn buddy Sascha kon helaas niet, maar naar aanleiding van een eerdere oproep om begeleiding had Reinier zich aangeboden. Reinier is ongeveer een half jaar lid van onze atletiekvereniging en loopt inmiddels mooie tijden op de 10 km. Een trail had hij echter nog niet in de benen. Dus voor ons beiden een leuke uitdaging.
We vertrokken vanochtend om 9.30 uur vanuit Barendrecht naar de accommodatie van Haag Atletiek. Hier stonden om 11.00 uur 20 koppels aan de start voor de 2de editie van de Running Blind Wintertrail. Men kon kiezen uit 1 of 2 ronden van 5,7 km. Wij hadden gekozen voor 2 ronden, met de optie na de 1ste te stoppen.
We vertrokken lekker vlot, want zolang je op harde ondergrond loopt, moet je het ervan nemen, toch? De vlakke ondergrond ging al gauw over in zand en binnen een kilometer troffen we al de eerste pittige klim het duin op. Echt een prachtige route door het duingebied en over het strand. Ik dacht dat het klimduin in Schoorl pittig was, op deze route leken er meerdere van die categorie te zijn, dit was… het woord ‘zwaar’ komt niet in de buurt van hoe dit voelde. Maar waar je omhoog moet, mag je ook weer naar beneden. En dat is helemaal mijn ding, ik laat mezelf gewoon naar beneden stortten. Reinier, die dit nog niet van mij wist, kreeg bij onze eerste steile afdaling een flinke douw omdat hij een soort van voor m’n voeten liep. Bij de hierop volgende afdaling leek hem deze manier ook wel te bevallen en zo stortten wij ons van de duinen naar beneden.. Even in het ritme komen was er niet bij, de volgende klim begon alweer. Het deed zo nu en dan echt pijn, die verzuring bij het omhoog ploeteren. Ook het strand was erg zwaar. Wij op zoek naar wat harder zand bij de kustlijn, maar vergeet het maar, alleen rul zand vandaag. Na bijna 4 kilometer was ik het eigenlijk wel zat. Op dat moment kwam er weer zo’n pittige, even naar links en ja hoor, nog steiler omhoog. Dit gaan we toch niet nog een keer doen?!
Tijdens het stukje over de weg richting de atletiekbaan besloten we toch echt te gaan voor de 11,4 km. We kwamen in 41 minuten bij de doorkomst, tevens finish voor de 5,7 km. Vlak hiervoor hoorden we de organisatie zich afvragen of wij de winnaars van de korte afstand zouden zijn, maar nee, wij gingen door. De koppels die voor ons liepen hadden blijkbaar ook besloten door te lopen.
Die 2de ronde was, zoals te verwachten, weer zeer pittig. Met het tempo iets lager en wetende wat ons te wachten stond hebben we deze ronde iets meer genoten van de mooie omgeving, de geur en het geluid van de zee in ons opgenomen. Bij de beklimmingen werd er wat meer gewandeld dan geploeterd, de afdaling gingen nog steeds in volle vaart. We vonden onszelf echt heel stoer!
Moe en trots kwamen we na 1 uur en 26 minuten over de finish. Het had even pijn gedaan, maar het was zo de moeite waard! Als herinnering kregen we een potje duinzand, heel origineel, maar zand was op dat moment even het laatste dat ik zien wilde. 😁
Het was een fantastisch avontuur! Reinier was een heel fijne en gezellige buddy. Wellicht gaan we in de toekomst vaker samen een Running Blind avontuur aan.
