Zondag 12 januari deden mijn buddy Sascha en ik mee aan de NN Egmond Halve Marathon. We mochten namens Running Blind deelnemen aan deze uitdagende loop. Op de EHM site staat: “Als hardloper moet je één keer in je leven deze halve marathon (21,1 km) gelopen hebben. Het is een van de zwaarste halve marathons van Nederland.” We hebben het geweten!
Niet alleen de loop was een heel avontuur, de weg er naartoe kende ook wat uitdagingen. We vertrokken om 9.30 uur naar Heiloo, zon’n anderhalf uur later was het vinden van een parkeerplek nog best lastig. Goed onthouden… ‘Ewislaan’, daar staat de auto. Na ca. 10 minuten kwamen we bij de pendelbussen die ons naar Egmond aan Zee zouden gaan brengen. Wat een rij! O ja, we moeten natuurlijk wel een kaartje hebben voor de bus… Een ware Eftelingrij stond bij de kaartverkoop. Hier hadden we even geen rekening mee gehouden, de meesten in deze rij overigens ook niet. De pendelbussen zouden tot 12.00 uur rijden, dat zouden we toch wel halen?! Ja, gelukkig zaten we iets voor die tijd in de bus. Aangekomen in Egmond aan Zee met Google Maps op zoek naar Hotel Zuiderduin, daar was ons honk voor vandaag. Het was enorm koud, maar gelukkig wel droog. Na een goed kwartier bereikten we het hotel met het NN Runners & Supporters Home en de Running Blind stand.
Polsbandje, plassen, startnummer, omkleden, tas afgeven, plassen en dan snel naar de start. Waar is die precies? We bereikten het startvak behoorlijk aan de late kant, we hoefden in ieder geval niet lang te wachten voor de start, man wat was het koud daar!
Daar gingen we dan, na 300 m. het strand op. Windkracht 6, volop wind tegen. We kwamen amper vooruit, dat gold voor alle lopers om ons heen. We haalden veel wandelaars in. Ik wist dat het pittig zou worden, maar zo zwaar had ik niet verwacht. Je kan in zo’n geval maar één ding doen en dat is genieten; Genieten van de wilde zee, van de schuimvlokken die om je heen dwarrelen, van het drinken op de 5 km. en van het zonnetje dat probeert door te komen. Met zo nu en dan huppelend door het schuim werd het toch een feestje en koud hadden we het allang niet meer.
Na iets meer dan 7 km. mochten we bij Castricum aan Zee het strand via het duin verlaten, dat was nog best een pittige klim. Maar wat een enthousiast publiek wachtte ons op, dat geeft vleugels. Even op adem komen en dan het Noordhollands Duinreservaat in. Ik hoorde Sascha van een bord voorlezen: “1,8 km. onverhard” Gras, zand en modder, we liepen hier aardig door, het was moeilijk een goed pad te kiezen. Nadat ik gevallen was vond ik het best wel eng om zo door te blijven lopen, maar verstand op nul en gaan! Een stuk verderop hoorde ik achter ons iemand zich hardop afvragen wie nou de slechtziende zou zijn, hij dacht de linker. Ik, de rechter, stak m’n hand op en hoorde: “O, jij bent het.” Voelt toch als een compliment, lijk dus redelijk zelfverzekerd te lopen.
Bij Camping Bakkum kwamen we op 10,5 km. een verversingspost tegen. De sportdrank en het water smaakten goed, het was lauwwarm, prettig op de maag. Bij Heiloo stond een vrolijke groep supporters. Vast heel goed bedoeld stond één man op de weg met z’n hand klaar voor een High Five, jammer dat ik dat net niet zag en tegen de man aanliep. Sascha had verwacht dat hij uit de weg zou stappen, er staat immers Running Blind op onze kleding. De schrik zat er even goed in en het niet al te hoge tempo zakte nog iets.
We liepen op ons gemak door, genietend van het zonnetje dat zich zo nu en dan liet zien. Op 13,5 km. en 17,5 km. konden we drinken, je krijgt echt dorst van zo’n loop. Hoewel het tempo laag lag waren we veel aan het inhalen. Dat gaf toch het gevoel dat we aardig liepen. Richting de finish kregen we nog wat kuitenbijtertjes voorgeschoteld. Ook deze rustig overwonnen. Eenmaal op de boulevard, met de wind in de rug konden we toch nog wat versnellen.
Voldaan en trots passeerden we de finish, wat een tocht! We hebben genoten! 2:29:02 was het resultaat. Nou, ben er tevreden mee! Een mooi avontuur en nog belangrijker, alles heel gehouden. Na dit worden de komende marathontrainingen een makkie!
Pascal stond ons koukleumend op te wachten. Snel naar het hotel om op te warmen. Van omkleden kwam het niet, we dronken wat koffie, aten een broodje en vroegen ons opeens af tot hoe laat de pendelbussen zouden rijden. Met enige haast verlieten we deze warme stek om door de smerige regen en wind naar de bussen te lopen. Bij het station in Heiloo kwam de regen nog iets harder naar beneden. We herkenden niet waar we waren, dus maar weer Google Maps opgestart. ‘Ewisweg’ was het toch? Ja, dat was het volgens ons alle drie. Niet dus! Na enige tijd dwalen kwamen we op de ‘Ewislaan’ waar ons voertuig trouw op ons wachtte.
Eenmaal in de warme auto werden de herinneringen aan de zware tocht en de zoektocht naar de auto als heroïsch gearchiveerd en hadden we een gezellige rit richting Barendrecht. Leuk om mee gemaakt te hebben, maar dit doen we niet meer! We vonden de reis naar en van Egmond aan Zee voor het mooie wat te ver en omslachtig.
Ik kijk al weer uit naar de volgende loop die ik met Sascha ga doen. Ik vind het super gezellig met haar op pad te zijn en het samen lopen gaat ons heel goed af. We zijn een mooi team!
