Maandag 10 augustus 2015
Een goed begin van de week; Uitgeslapen tot 8.30 uur, rustig ontbeten en op het gemak voorbereid op een reis van ca. 3 uur naar Apeldoorn. Erik reisde gezellig mee, de tijd vloog. Rond 13.30 uur kwamen we aan bij Het Loo Erf, ik had nog even de tijd voordat mijn eerste training van deze week zou beginnen.
Bij VP Training ben ik ontspannen bezig geweest met tekst controleren op fouten; Dit doe ik door bij het horen van een fout, op de leesregel te voelen wat er niet klopt. Handiger is om een spellingscontrole erop los te laten, hier gaan we deze week mee aan de slag. Grappig dat de trainer een fout dacht te zien, terwijl ik deze via de leesregel niet opmerkte. Bleek dat de trainer door optisch bedrog een foute waarneming deed. Zien is ook niet alles dus…
Van 15.00 tot 17.00 uur Ergotherapie; We zijn verder ingegaan op mijn belastbaarheid. We hebben een weekendrooster opgesteld voor aanstaand weekend. Ben benieuwd of ik me er aan ga houden. Niet langer dan 50 minuten visueel inspannen. Ook moet ik er aan denken enkele huishoudelijke taken met rust en aandacht te doen, bijv. de was ophangen.
Simone, Erik en ik ontmoetten elkaar rond 17.00 uur. We vroegen Simone even mee te gaan naar mijn kamer alwaar we ons cadeau aan haar konden geven. Het viel erg in de smaak en daar waren we heel blij om. We vonden het zelf al zo leuk, maar het is dan altijd nog afwachten of de ontvanger het ook zo leuk vindt. We zijn daarna naar de bushalte gelopen en naar het centrum van Apeldoorn gereisd. Simone had ons uitgenodigd te gaan eten bij ‘Bento Beef & Sushi’. Wat een goede keus! We hebben daar heerlijk gegeten en het ook heel gezellig gehad. Aangezien we toch in de buurt waren besloten we voor een toetje nog even naar ‘Finnegan’S Irish pub & restaurant’ te gaan.
Erik had nog een reis van 3 uur voor de boeg, dus rond 21.30 uur namen we bij de bushalte afscheid van hem. Simone en ik gingen in een melige bui terug naar Het Loo Erf. We hebben nog even gezellig beneden op de bank gezeten en wat gedronken.
Dinsdag 11 augustus 2015
Bij Groeps Dynamische Revalidatie waren we maar met z’n tweeën. We deden oefeningen met grenzen aangeven. Hoe dicht mag iemand bij je komen zitten en wat doe je als je het niet prettig vind als iemand in jouw persoonlijke ruimte komt. Ik had hierna een uurtje vrij, deze tijd heb ik o.a. doorgebracht met Simone en een bakkie koffie. Om 11.30 uur had ik Braille; De trainer vond het goed dat ik tijdens de les een tekst ging typen voor Simone. Haar afscheid van Het Loo Erf komt nu wel heel dicht bij en ik merk dat ik het er best moeilijk mee heb. We hebben de laatste maanden veel met elkaar opgetrokken en zijn naar mijn gevoel goede vriendinnen geworden.
Na de lunch had ik nog een uur Braille waarin ik het verhaal ‘Hoe ik de natuur leerde wantrouwen’ uitgelezen heb. Het verhaal beschreef een dag tijdens de vakantie van een meisje dat ’s morgens een naaktslak in haar chocolademelk trof, ’s middags door een wesp werd gestoken en ’s avonds zag hoe een jongetje een harde val maakte tijdens het spelen. Het uur daarop had ik vrij, maar deze heb ik gebruikt voor VP Training zodat ik het laatste uur vrij zou hebben Ik heb uitleg gekregen over de sneltoetsen van de ‘Focus’ leesregel.
Om 16.00 uur had ik afgesproken met Sander. Op mijn eerste dag, 12 januari, hadden we al afgesproken samen te gaan hardlopen. Het is er na 7 maanden dan eindelijk van gekomen. Sander had een mooie ronde van bijna 9 km. door het park en bos bij Paleis Het Loo ontdekt en deze wilde we gaan lopen. Inderdaad een prachtige route! We liepen best wel door en ik had het daardoor best zwaar, het was ook erg warm, zo’n 26 graden. Sander vond het wel een goeie mop; Een doof/blinde en blinde die gaan hardlopen. Het is helemaal goed gegaan. Al met al een geslaagde actie. Details Runkeeper
Na een korte douche snel aangeschoven bij het avondmaal. We hadden rendang smoor, atjar ketimoen en nasi koening. Het was mij allemaal iets te pittig. De fruitcompote verzachte het geheel.
Simone en ik zijn een uurtje gaan ‘showdownen’ en zijn daarna voor de laatste maal samen naar ‘Charly’ gelopen voor een ijsje. Dat ga ik wel heel erg missen. Simone weet altijd wat ik hebben wil, gek genoeg onthoud ik dat zelf niet. Ik moet het gewoon even opschrijven: Een bakje met een bolletje mokka, hazelnoot en stroopwafel met een hoorn bovenop. Later op de avond hebben we nog gezellig zitten kletsen aan de stamtafel.
Woensdag 12 augustus 2015
Het eerste uur VP training heb ik besteed aan oefenen met ‘Magic’. Bij Braille heb ik 3 bladzijden in ‘Schot in de Roos’ gelezen. Een lange koffiepauze om 10.30 uur, want ik had een uurtje vrij. Bij Creatieve Vaardigheid heb ik de trainer aan het werk gezet. Ik had voor Simone een rubberen bal die ik aan haar stok wilde bevestigen. We hadden ooit een fantasie over hoe leuk het zou zijn als je een stuiterbal als stokpunt zou hebben. Er moest een gat in die bal die om de stokpunt heen past en dan ook nog blijft zitten. Het is goed gelukt. Zelf heb ik tegelstukjes zitten plakken.
Tijdens de lunch zou Simone een lied gaan zingen. Om die reden at ze niet mee, want met een volle maag en zenuwen zingen ging het niet worden. Ik had daarom aan de mensen van de keuken gevraagd of ze wat apart wilden houden zodat Simone en ik later alsnog wat konden eten.
Om 13.50 uur waren de anderen aan het eten en wachtte ik in de hal. De eetzaal was vol, niet alleen revalidanten, maar ook veel trainers en overig personeel hadden zich verzameld om Simone te horen zingen. Het was echt heel bijzonder; Ze had een tekst geschreven op het lied ‘Naar huis’ van Acda & De Munnik. Iedereen was behoorlijk onder de indruk. Als verrassing hadden de mensen van de keuken een tafel voor twee gedekt zodat Simone rustig kon bijkomen van haar optreden en ik vond het een voorrecht haar gezelschap te mogen houden.
Simone had als traktatie 2 manden vol chips, toen deze goed en wel op de stamtafel stonden zijn we nog even op ons gemak koffie gaan drinken. In de tussentijd de rubberen bal aan haar stok bevestigd, hij paste prima, maar het was wel wat lastig lopen ermee. Het was wel even hilarisch. Mijn VP Training was al lang en breed begonnen, maar dat vond ik even minder belangrijk.
Bijna een half uur te laat ben ik richting gebouw Omega gelopen om nog even wat achter de PC te zitten, van werken kwam niet veel. Tijdens een korte pauze trof ik Simone die op weg was naar de Braille afdeling. Daar moest ik ook zijn, maar dan bij de Psycholoog op dezelfde verdieping. In afwachting van de trainer stonden we gezellig op de gang te kletsen, de Psycholoog kwam even polshoogte nemen. “De twee vriendinnen!”, zei hij en vroeg ons beiden binnen te komen. “Hoe gaan we dat nu doen met Esther?” vroeg ze hem. “Hoe gaat haar revalidatie er uit zien als ik hier weg ben? En hoe laten we het tot haar doordringen dat er ook een leven is na Simone?” Wat een heerlijke humor heeft ze toch! We hebben een fijn gesprek gehad en ze gaf een heel lieve kaart met, zoals zij het noemde, allerlei verwensingen. Ze schreef in ieder geval dat ik ijsjes moest blijven eten.
Na haar vertrek hebben we het nog wel even gehad over het vertrek van Simone. Ik heb het er moeilijk mee. Ik mag natuurlijk niet vergeten dat er nog meer fijne mensen rondlopen hier. En Lieke komt gelukkig volgende week weer terug van vakantie. Dit was het laatste gesprek met de Psych en ik dacht eigenlijk wel dat alles rond was. Zal je net zien dat ik nog wat tegenkom in dat brein van mij dat wat aandacht nodig heeft. Ik vond het heel fijne gesprekken en ik heb er ook veel aan gehad. Gelukkig mag ik altijd aankloppen als er wat is.
Tijdens Creatieve Vaardigheid heb ik geprobeerd ‘Sandy Beach’ in de vingers te krijgen, ging best goed.
Om 17.15 uur verzamelden we om richting bus te lopen. Simone had 5 mensen uitgenodigd om mee te gaan eten bij Mediterrance, een gezellig restaurant in het centrum van Apeldoorn. Het eten was voortreffelijk en de sfeer heel prettig. Een mooie afsluiting van de revalidatie van Simone.
Bij terugkomst op Het Loo Erf ging ieder zijn weg, we zouden elkaar later aan de stamtafel treffen. Om één of andere reden voelde het wat benauwd aan tafel en zijn Simone en ik een luchtje gaan scheppen. Met wat te drinken zijn we op het bankje bij het sportveld gaan zitten en hebben even fijn zitten praten. Vlak voor dat de bar sloot, zijn we weer terug gegaan. De sfeer aan tafel was beter en we hebben het nog best laat gemaakt.
Donderdag 13 augustus 2015
Bij het ontbijt kwam Simone met stok en bal de eetzaal in, ze ging hem nog even gebruiken op de klanktegels op de kruising ter hoogte van gebouw Gamma.
Bij VP Training de lesstof doorgenomen hoe spelling en grammatica te controleren met ‘JAWS’. Het grappige was dat deze tekst vol stond met fouten, hierop heb ik dus meteen kunnen oefenen. Om 10.10 uur sloot ik de PC af en ben ik naar Simone gegaan om haar te helpen met wat spullen van haar kamer naar beneden te brengen. Hierna zijn we op ‘onze’ lounchebank een kop koffie gaan drinken. Diverse mensen kwamen afscheid nemen en het werd toch wel heel moeilijk.
Het viel me echt zwaar haar gedag te zeggen en de tranen waren niet meer tegen te houden. Het is beslist geen afscheid, want we gaan elkaar zeker opzoeken. Maar toch, je trekt week-in-week-uit vier dagen met elkaar op en nu… niet meer.
Het is maar goed dat Liza tijdens Bewegingsagogie een paar moeilijke opdrachten voor me had. Die afleiding kon ik wel gebruiken. We zijn op de tandem naar het NS station gegaan, daarvandaan moest ik op zoek naar het loket van de busmaatschappij om ‘Sentire’ op mijn OV Chipkaart te laten zetten. Dit is een service voor mensen met een visuele beperking, een verlaagd instaptarief voor bus, tram en metro. Hierna moest ik me melden bij de dichtstbijzijnde ALDI, dat was nog best een eind lopen. Het is me allemaal gelukt en als beloning een ijsje bij een, voor mij nieuwe, ijssalon, ‘Van Swoll’.
Na de lunch twee uur judoles. Ontzettend leuk, maar ik weet niet of dit als sport ga doen. Om 16.00 uur lekker gaan douchen en even op m’n kamer gerelaxt. Simone had inmiddels bericht dat ze goed was thuis gekomen en dat ze ook blij was thuis te zijn.
Het avondeten bestond uit Surinaamse bami, kip petjil en kroepoek. Het smaakte me prima. Zo ook het toetje, vanillevla met yoghurt. Met Sjaak gezellig op de lounchebank gezeten tot mijn taxi kwam.
Ook ik was blij om thuis te komen. Na 11 dagen van afwezigheid hoopte ik Moyoni thuis aan te treffen, maar die was lekker de hort op. En gelijk heeft ‘ie! Wat ik wel aantrof was een brief van mijn zorgverzekeraar; Zij gaan een geleidehond vergoeden. Nu is het kwestie van afwachten wanneer een geschikte hond beschikbaar is. Toen tegen 22.00 uur het noodweer eenmaal in volle gang was, kwam Moyoni luid mauwend en drijfnat binnen. Nu is alles goed…
