Op zaterdag 1 december waren mijn moeder en ik aanwezig bij de voorstelling van Herman van Veen in ‘De Doelen’ te Rotterdam. Geluk dat we nog kaartjes konden bemachtigen, dit was de laatste extra voorstelling en tevens laatste optreden in Nederland. Vanaf januari toert Herman van Veen tot december 2019 door Zuid-Afrika, Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland.
De voorstelling begon om 20.15 uur. Een mooie combinatie van liedjes, muzikale hoogstandjes met tussendoor kleine verhaaltjes, soms niet meer dan een paar regels grappige terzijdes, levenswijsheden en herinneringen. Bijzonder grappig, onmogelijk na te vertellen.
Herman stond met 4 muzikanten op het podium. Hij speelde gitaar, viool, drums, percussie, mondharmonica en hij kan naast mooi zingen ook prachtig fluiten. Ik was ook erg onder de indruk van de gitarist en violist. Iedere muzikant bespeelde overigens diverse instrumenten, het podium stond er vol mee. Alfred Jodokus Kwak was even van de partij met ‘Ik ben vandaag zo vrolijk’ en ook het prachtige ‘Anne’ kwam aan bod.
Herman van Veen sturdeerde begin jaren ’60 aan het concervatorium aan de Mariaplaats in Utrecht. Tijdens de pauze wist mijn moeder nog leuke herinneringen aan hem op te halen; Zij had aan diezelfde Mariaplaats een cafetaria waar studenten van het concervatorium graag kwamen snacken. De pauze van 45 minuten leek aanvankelijk lang, maar was door de drukte zo voorbij.
Na de pauze werden we getrakteerd op wat meer persoonlijke terugblikken, vooral op zijn ouders, met o.a. een grappig verhaal over zijn vader, die amateur-toneelspeler was. Ook weer prachtige bekende en minder bekende liedjes waaronder Brels’ ‘Ne me quitte pas’ maar dan in het Zuid-Afrikaans, ‘Moenie weggan nie’.
De voorstelling zou om 22.30 uur afgelopen zijn, het licht ging aan, maar Herman was nog lang niet klaar. Voor een koppel uit de zaal, vermoedelijk was het hun trouwdag, speelde hij ‘Suzanne’. De ene na de andere toegift volgde. Rond 23.00 uur maakte het publiekb na de 4de staande ovatie, aanstalten de zaal te verlaten. De meesten kwamen weer terug voor echt het laatste liedje ‘weet je nog’.
Herman van Veen staat al 52 jaar op het podium, ongelooflijk hoe deze inmiddels 73-jarige zo energiek en met een dijk van een stem het publiek van begin tot eind weet te boeien en ammuseren. Dit had ik beslist niet willen missen. Wat een veelzijdig artiest!
