De Energie MiLa Trackmeeting, één van de meest succesvolle wedstrijden bij C.A.V. Energie waar vooral snelle (baan)atleten op af komen. Ik vroeg me af of ik wel wat te zoeken had bij deze wedstrijd, van de ca. 175 deelnemers op de 1.000 m. was ik de enige die een tijd van 5.00 min. op had gegeven bij inschrijving. Gezien mijn prestaties van het afgelopen half jaar was rond de 5.00 min. naar mijn idee het hoogst haalbaar. In 2014 deed ik voor het laatst mee aan deze trackmeeting. Ik was toen echt goed in vorm en liep 4.13 op de 1.000 m. mijn PR.
Om 20.15 uur werden de atleten voor de 1ste serie op de 1.000 m. verwacht in de ‘callroom’. Van hier uit werden we om 20.30 uur uitgenodigd om aan de start te verschijnen. Ik was super nerveus; De afstand kon ik wel aan, waar ik tegenop zag was 30 sec. na de één na laatste loper te finishen. Alles op alles om in de 4.zoveel te lopen, want als enige met 5.nogwat achter de naam wilde ik echt niet!
Na het startschot was er maar één gedachte: Gewoon gaan! Zonder erg volgde ik de groep, maar kwam er na zo’n 300 meter achter dat dat toch wat te hard ging. Mijn horloge gaf iedere 30 sec. een signaal, daardoor wist ik dat ik in ieder geval voor lag op mijn schema. Iets inhouden en zorgen dat ik het signaal op de 100 m. lijnen voor bleef.
Vanaf diverse punten langs de baan werd ik enorm aangemoedigd, mijn loopgroep stond uit volle borst te schreeuwen ter hoogte van het 100-500-900 m. punt. Bij het passeren van de 600 m. ging het best pijn doen. Mijn bovenarmen voelden verkrampt en mijn benen verzuurden. Ik hoorde Aad roepen: “Kom op, nog 180 m.!” Ik zag dat ik dichter bij de atleet voor me kwam. Wat zou het mooi zijn als ik daarbij in de buurt kon blijven.
Bij de 900 m. hoorde ik mijn groep roepen: “Pak ‘m! Pak ‘m!”. Deze aanmoedigingen gaven me zoveel kracht dat er gewoon nog een eindsprint inzat! Bij 950 m. haalde ik de loper in. Wat deed dit pijn, nog even doorbijten! Net over de finish gingen pijn en geluk in elkaar op. Geen idee wat voor tijd ik gelopen had, was vergeten mijn horloge stop te zetten. Het was in ieder geval onder de 5.00 minuten en ik was niet de laatste loper!
Na het uitlopen en douchen werd ik door mijn groep gefeliciteerd, iemand wist me te vertellen dat ik 4.31.80 had gelopen. Ik geloofde er niets van, maar dit resultaat stond toch echt achter mijn naam. Wauw, wat ben ik hier blij mee!
Het lijkt erop dat mijn vorm weer wat terugkomt, dit motiveert enorm!
