Er naar uit gekeken, er tegen op gezien en er naar uit gekeken. Op 1 december mocht ik vier dagen ter observatie komen bij Visio Het Loo Erf, centrum voor intensieve revalidatie voor blinden en slechtzienden in Apeldoorn.
Begin oktober viel het me op dat alles wat moeilijker ging, waar het op zien aan kwam. Ik botste en struikelde meer, kon minder goed lezen en fietsen werd echt heel eng. Een langzaam proces van jaren dat opeens merkbaar werd. Met enige tegenzin ben ik bij Koninklijke Visio in Rotterdam gaan informeren of men mij zou kunnen helpen met low vision- en mobiliteitshulpmiddelen. Na een intake gesprek van 2 uur bleek al gauw dat mijn hulpvraag vele malen groter was dan ik me had kunnen voorstellen. Sinds de vakantiekampen voor blinden en slechtzienden van de NVBS wilde ik niets meer met instellingen voor deze beperkingen te maken hebben. Als je zegt; “Slechte ervaringen”, dan is dat zacht uitgedrukt.
Uit de intake bleek dat intensieve revalidatie bij Het Loo Erf voor mij het beste zou zijn. Ik heb me enkele dagen hiertegen verzet, maar moest toch toegeven dat het zo ook niet verder kon.
Afgelopen week was het dan zover; Mijn lieve vriendin Cindy haalde me maandagochtend om 6.15 uur op en bracht me naar Apeldoorn. Om 8.30 uur werd ik bij de fysiotherapeut verwacht. Deze concludeerde gelukkig dat ik in goede vorm was en geen lichamelijk ongemak had. Om 9.15 uur werd ik naar m’n kamer gewezen, een ware hotelkamer! Ik kreeg uitleg over de regels en de gang van zaken. Aansluitend een gesprek met de psycholoog.
Cindy was gezellig blijven hangen en lunchte mee. Helaas niet aan dezelfde tafel, observanten hadden een eigen tafel en hieraan leerde ik Lieke en Astrid kennen.
Rond 13.00 uur namen Cindy en ik afscheid en was het voor mij tijd me te melden bij de optometrist voor een visueel functie onderzoek. Wat een ellende, 2 uur turen door glaasjes en gaatjes naar veel te fel licht. Om 15.00 uur had ik een afspraak met de videologe, deze afspraak verliep zeer aangenaam in een donkere omgeving. Uit een test bleek dat ik het prettigst functioneer bij een lichtsterkte van 2 lux, dat ik gelijk aan maanlicht. Een 1 tot 4 % licht doorlatende bril zou voor mij heel prettig zijn. Om 17.00 uur zat het erop. Wat was ik moe en die ogen, ze brandden zowat m’n kop uit, met als extraatje de verwachtte hoofdpijn.
Ik dacht even rustig naar m’n kamer, maar nee, om 17.30 uur werd iedereen aan tafel verwacht voor het diner. Moet zeggen, dat was de moeite waard! Rode kool, stoofschotel, aardappelpuree met appel en als toetje hopjesvla. Daarna ben ik me even op gaan frissen om rond 20.00 uur aan te schuiven aan de stamtafel. Wat een stille boel! Blijkt dat de hele bups pas beneden komt als de bar opengaat. En ja hoor, klokslag 21.00 uur stroomde de ruimte vol en werd het gezellig. Zo gezellig dat ik pas tegen 01.00 uur m’n kamer opzocht.
Wordt vervolgd…
