“Nooit van m’n leven!” was 20 jaar het antwoord op “Loop je de marathon?”. Inmiddels denk ik daar anders over. De Rotterdam Marathon staat dit jaar in m’n agenda!
Het begon allemaal met een uitdaging van John Koert; Ik had in december 2013 aan de halve marathon van Linschoten deelgenomen en daar onverwacht goed gelopen. Tijdens de nieuwjaarsreceptie op 2 januari vroeg hij me of ik dat 2 x kon en ik zei stoer, “Tuurlijk!”. En zo begon het avontuur.
Op 12 januari was de eerste Marathon Trainingsloop van 23 km. Ik wilde eerst zien of die goed ging, alvorens te beslissen. Deze ging heel makkelijk en ik raakte al wat enthousiaster en neigde op de uitdaging in te gaan. Twee weken later de 25 km. en deze ging ook goed. En dan 9 februari de 28 km. Ook deze ging me goed af. Ik was om, op 18 februari heb ik me ingeschreven voor m’n allereerste marathon, de Marathon van Rotterdam.
Het leek John en mij leuk om dit voor ons te houden. Dat was achteraf een goed idee, het leek wel of alle spanning rondom de marathon aan me voorbij ging, ik deed gewoon m’n ding. Er kwamen steeds meer vragen of ik in Rotterdam zou gaan lopen. Over het algemeen kon ik redelijk vaag blijven, m’n favoriete reactie was: “Weet je hoe ver dat is?!”
De 30 km. op 23 februari ging moeizaam, maar dat had vooral te maken met een slechte voorbereiding, te weinig gegeten en gedronken. Dat ging me niet nog eens gebeuren.
Au… Da’s jammer. Sinds december 2013 had ik af en toe last van de pees onder m’n rechtervoet. Met wat oefeningen had ik deze blessure aardig onder controle. Maar zondag 2 maart stond ik op en voelde onder m’n linker hiel een akelige pijn. Nee!! Maandag meteen de fysio gebeld voor een afspraak en de oefeningen geïntensiveerd. Ook Rob Prooi van Voor-Zorg gebeld, donderdag kon ik even bij hem terecht en hij constateerde geen ontsteking, hooguit overbelasting. Wisselbaden, oefeningen en licht masseren, dan kan ik wat hem betreft blijven lopen. Pak van m’n hart! Vrijdag even langs de huisarts en ook hij vond dat ik door kon blijven lopen, achillespezen en kuiten wat overbelast. Diezelfde middag wist de fysio me hetzelfde te vertellen. Dus… geen excuus om niet te gaan lopen! De trainingen die week waren pijnlijk en ik heb ze ook niet afgemaakt.
John had geadviseerd schuursponsjes in m’n schoenen te doen. Geweldig idee vond de fysio en inderdaad, het verlichte de pijn behoorlijk.
Zaterdag 8 maart lag het startbewijs voor de 34ste Marathon van Rotterdam in de brievenbus. Ik heb een prachtig startnummer, F1805.
De 32 en 35 km. trainingslopen gingen goed, geen last van m’n blessures. Gek eigenlijk, want de reguliere trainingen waren nog steeds pijnlijk. Het zal de adrenaline wel zijn. Zeker na die 35 km. raakte ik steeds enthousiaster over mijn deelname.
Ik ga die marathon niet alleen uitlopen, ik ga er ook een mooie tijd neerzetten. Daar ben ik van overtuigd!
Op de 32 km. na, heeft m’n loopmaatje Rob Eger meegelopen met de trainingslopen. Heel gezellig, de tijd en kilometers vlogen voorbij. Hij gaat op 13 april de 10 km. lopen, volgend jaar doen we weer mee met de trainingslopen en hopelijk schrijft Rob zich dan in voor de marathon.
Tussendoor nog twee 5 km. prestatielopen gedaan. Beiden binnen de 26 minuten, dus de snelheid zit er ook nog lekker in. De pijn van de overbelasting nam de laatste weken af. De fysiotherapeut was, net als ik, verbaasd. Trainen ging weer lekker!
Zondag 30 maart nog een fijne duurloop gedaan van 14 km. Daarna rustig doorgetraind. Maandag 7 april ben ik met John het parcours van de laatste 5 km. van de marathon gaan verkennen. Alvast even sfeer proeven.
Vrijdag 11 april ben ik m’n startnummer gaan halen bij de Marathon Sport Expo. Inmiddels weten steeds meer mensen dat ik ga lopen zondag. Heb het dan ook maar op Facebook gezet.
Vanmiddag nog even bij de vereniging geweest en nog wat tips van trainers Erik en Kok gehad. John had me een schema gegeven voor 4 uur en 20 min. Eigenwijs als ik ben, ik wil 4.18 lopen. Niet te snel beginnen, was het advies, controleer je kilometertijden… Waar heb ik dat eerder gehoord?
Morgen ga ik knallen!
