Tijdens de zeer warme dagen van de afgelopen weken was mijn lieve kat wat lamlendig en zocht verkoeling. Vooral de koele badkamervloer werd een favoriete plek om lang uitgerekt te gaan liggen. Normaal, dacht ik, het is zo warm. Rafiki dronk veel water, logisch. Totdat het er naar uitzag dat hij zich niet alleen lamlendig voelde, maar ook erg beroerd.
Bij het bezoek aan de dierenarts werd bloed afgenomen en bleek Rafiki suiker, nierfalen en bloedarmoede te hebben en wel zo erg dat er niets meer aan te doen zou zijn. Dat hij ziek was, was me wel duidelijk, maar dat het zo erg zou zijn had ik niet gedacht. Het beste zou zijn om hem zo snel mogelijk te laten inslapen, ik werd gek van verdriet, mijn lieve Rafiki, dat kan niet. Ik besloot hem mee naar huis te nemen en hem de volgende dag te laten inslapen. Achteraf wel spijt van deze beslissing, het arme dier had het zo slecht. Maar op het moment dat ik het hoorde kon ik het niet opbrengen hem meteen te laten inslapen.
Mijn dappere lieverd heeft zich door die dag en nacht heen gesleept en ik heb getracht hem, in zijn pogingen verkoeling en water te vinden, bij te staan. Ik had zo met hem te doen, mijn lieverd.
Rafiki is al die jaren mijn steun en toeverlaat geweest. Hij was er altijd als ik thuis kwam, even lekker kroelen. Hij was zo gehoorzaam, mooi en lief, mijn alles.
Vrijdagochtend 9 juli, prachtig weer en Rafiki voor de laatste keer in zijn tuin, voor de laatste keer languit in de schaduw. Om 9.45 uur was de afspraak met de dierenarts. Later kwam ik er achter dat de dierenarts ook bij je thuis een dier kan laten inslapen, stom dat ik daar niet aan heb gedacht.
Ik had zijn mandje uit de computerkamer gepakt om hem daar in te vervoeren, maar dat zou wel eens te warm kunnen zijn. De reismand was koeler en daar hem ik mijn lieverd in gelegd voor zijn laatste trip naar de dierenarts. Z?n eigen zachte mandje ging ook mee, waarom wist ik eigenlijk niet.
Daar lag ?ie dan, al helemaal uitgeteld in z?n reismand. De dierenarts gaf hem het eerste prikje om hem te verdoven. Ik had het idee dat er niet veel voor nodig zou zijn, Rafiki was al zo goed als bewusteloos. Na ongeveer een minuut kwam z?n koopie omhoog en hij probeerde op te staan. Heel wankel keek hij over de rand van de reismand en zag z?n eigen mandje. Hij klom over de rand en strompelde met z?n laatste krachten naar z?n mandje, hij stapte erin en liet zich vallen. Dat was z?n laatste dappere daad. Ik was zo verbaasd en zo trots.
Rafiki was bewusteloos en kreeg het tweede prikje, het was gebeurd. Mijn lieve Rafiki is er niet meer. Ik kon het nauwelijks bevatten, hij was nog best jong, geschat werd een jaar of 8. Je gaat dan denken, wat heb ik fout gedaan? Had ik het kunnen zien aankomen en had er dan nog wat aan gedaan kunnen wroden? Dierenartsen zijn meestal zo aardig om te zeggen dat je er niets aan kon doen en dat het vaak zo gaat. Maar toch.
We zijn meteen doorgereden naar het huisdierencrematorium, waar we heel vriendelijk werden ontvangen. We kregen de gelegenheid rustig afscheid te nemen van Rafiki en we mochten hem zelf in de oven leggen. Ik wilde een individuele crematie zodat ik zijn as kon meenemen.
Vanmiddag konden we Rafiki ophalen in z?n urn, die nu bij zijn foto op de kast staat.
Ik mis hem zo.
