‘Moyoni’, Swahili, betekent ‘In het hart’ en dat zal hij voor altijd zijn.
Net als in vorige jaren was Moyoni weer lekker de hort op. Soms zagen we hem dagen niet, af en toe kwam hij even buurten, wat eten, slapen en weer weg. Woensdag lag hij de hele nacht gezellig bij me, we zagen hem vrijdagmiddag pas weer. Lekker luid miauwend kondigde hij zijn komst aan, wij waren blij hem weer te zien. Het viel op dat hij wat mager was, de sprong op de krabpaal leek wat moeizaam, hij wilde geen snoepje, maar voor we er erg in hadden was hij al weer naar buiten. ’s Avonds kwam hij weer binnen en gezellig bij ons op de bank liggen. Tijdens een knuffel merkten we dat hij zijn urine liet lopen… oei.
Zaterdagochtend zaten we in het Evidensia Dierenziekenhuis. De urine zag er op zich goed uit, maar uit bloedonderzoek bleek nierfalen in de laatste fase, zijn niertjes functioneerden niet meer. Hoe kon dit al zo erg zijn?! We stonden voor de keuze hem daar op te laten nemen voor 3 dagen spoelen, gevolgd door een intensieve behandeling. Dit zou hooguit wat levensverlengend zijn en voor een buitenkat weinig kwaliteit van leven bieden. Het alternatief was hartverscheurend. De dierenarts bood aan morfine en een medicijn om de eetlust op te wekken te geven zodat hij het weekend door kon en we maandag naar de eigen dierenarts konden.
In het weekend hebben we de tijd genomen met elkaar te zijn. Moyoni aanvaarde zijn plekje in de badkamer, het urineverlies was aanzienlijk. Hij bracht het een aantal keren per dag op om naar buiten te komen en bij ons op de bank te komen liggen. Loyd en Zivan waakten over hem. Gelukkig wilde hij een beetje eten, de verse worst ging er redelijk in. In tegenstelling tot wat je van een zieke kat verwacht, wilde Moyoni graag bij ons zijn en aangehaald worden. Dit maakte mijn nachten op de badkamervloer heel bijzonder. Mo lag heerlijk bij me te spinnen, kroop bovenop me, tegen me aan en gaf kopjes in overvloed Hij leek alles te geven wat hi had.. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat hij zo ziek was, maar waarschijnlijk heeft de morfine de pijn voldoende gedempt.
Maandag 19 juni was een verdrietige dag, na een droevig, maar ook vredig weekend. Het hele gezin Sommer-Landaal liep naar Dierenkliniek Barendrecht; Pascal met Moyoni voorop, ik daarachter met Loyd en Zivan. Al snel werd bevestigd wat we zaterdag al in het Dierenziekenhuis te horen kregen. Moyoni was erg ziek, hier bleek ook nog dat zijn blaas, ondanks het vele urineverlies, helemaal vol zat, hij kon niet plassen. Zelfs met uitgebreide behandelingen werd herstel met kwaliteit van leven op minder dan 5% geschat.
We hebben Moyoni laten gaan, hij lag heel rustig met z’n koppie in Pascal zijn handen en zakte heel snel weg. Zijn hartje stopte om 14.05 uur en het mijne brak. Ik hou zoveel van dit zieltje.
Dezelfde dag hebben we Moyoni naar het crematorium gebracht, de crematie heeft plaatsgevonden op 21 juni 2023 om 10.40 uur. Hij is weer thuis in een mooie urn bij zijn foto.
Moyoni had vandaag, naar schatting, 14 jaar geworden, 13 jaar daarvan was hij mijn lieve mannetje. Na 7 jaar met z’n tweeën, in 2015 Loyd, in 2017 Pascal en in 2023 Zivan erbij. Hij accepteerde de veranderingen in huis en in ons leven. Hij had natuurlijk privileges waar hij gelukkig goed gebruik van maakte. Nu gaan we met z’n viertjes verder, met liefdevolle herinnering aan deze bijzondere kat.
