Vanmiddag waren Marco en ik te gast bij groep 7 van de Rehobôthschool in Barendrecht om voorlichting te geven over hoe mensen met een visuele beperking zich in het verkeer bewegen.
We hebben het gehad over de uitdagingen wanneer je me taststok of geleidehond de straat op gaat. Maar ook het gebruik van apps met AI en andere onderwerpen rondom blind- en slechtziendheid kwamen aan bod.
Er werd zeer aandachtig geluisterd en er waren zoveel vragen dat we niet eens aan alle toe konden komen. Aan het einde van de les bleek dat de leerlingen veel hadden opgestoken van ons verhaal.
In juni mogen zij verkeersexamen doen, we hopen dat we ze hiermee wat meer bewust hebben gemaakt van de diversiteit van weggebruikers.
Op woensdag 21 mei gingen mijn OMZIEN vriendin Karin en ik al vroeg op weg naar Den Haag. Hier ontmoeten we Britt, haar docent Maarten en Frans. Britt studeert aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam en loopt stage bij Oren en Ogen te Kort. Ze gaf een zintuigelijke stadswandeling door Den Haag Centrum en deze werd door haar docent beoordeeld.
De stadswandeling startte bij het standbeeld van Johan de Witt, de in de 17de eeuw vermoorde raadpensionaris van het graafschap Holland. We bezochten daarna een beeld bij de Hofvijver, Britt liet ons voelen hoe het beeld eruit ziet en vroeg ons te vertellen wie het is. Er kwamen namen als Beatrix en Napoleon voorbij, maar het is Haagse Jantje. ‘In Den Haag daar woont een graaf en zijn zoon heet Jantje.’ De jonge graag Jan, zoon van Floris V wijst naar de parlementsgebouwen van het Binnenhof. Britt vroeg ons daarna 3 minuten op een bankje stil te zitten en de omgeving in ons op te nemen. Wat voel je, hoor je, ervaar je? Voor alle deelnemers een mooie, waardevolle ervaring.
We vervolgden onze weg naar het Lange Voorhout. We stonden stil bij de luizenbankjes en bij het huis van baron Henrik Hop, uitvinder van het Haagse Hopje. De tour eindigde bij Hotel Des Indes, een exclusief, historisch hotel waar vele beroemdheden hebben gelogeerd.
Op zaterdag 17 mei nam OMZIEN Barendrecht deel aan de 68e editie van de Marijketocht, georganiseerd door Wandelsport Marijke, die dit jaar haar 70-jarig bestaan viert. De vijf deelnemers liepen de route van 15 kilometer, welke voerde door de prachtige landschappen die Barendrecht rijk is. De route had met de mooie wandelpaden, vooral voor de slechtziende lopers een uitdagend karakter, waarvan het vlonderpad over het water in de Zuidpolder wel het meest spannend was. De weersomstandigheden waren ideaal voor een dag in de buitenlucht.
De Marijketocht staat bekend om haar uitstekende organisatie en goed aangegeven routes, en deze editie was geen uitzondering. Langs de route waren er verschillende rustpunten waar de wandelaars even konden pauzeren, een drankje konden nuttigen en de benen konden strekken.
Deelname aan dergelijke evenementen versterkt niet alleen de fysieke gezondheid, maar ook de mentale veerkracht en het sociale netwerk van de deelnemers. OMZIEN Barendrecht is trots op de leden die hebben deelgenomen aan dit evenement en kijkt uit naar toekomstige wandeltochten.
Vandaag organiseerde Beweegalliantie in samenwerking met de Provincie Zuid-Holland en Team Sportservice Zuid-Holland het Symposium ‘Samen op weg naar een beweegvriendelijke leefomgeving’.
Over een beweegvriendelijke omgeving gesproken! Het was een hele toer om vanochtend vanaf Den Haag CS langs alle afzettingen en bouwwerkzaamheden naar het Provincie Huis aan het Zuid-Hollandplein te komen… Maar dankzij mijn geweldige geleidehond Zivan is me dat veilig en wel gelukt. En het moet me van het hart: het ontbreken van tikkers bij de verkeerslichten viel me best tegen.
Om 9.30 uur stapte ik binnen bij het Provinciehuis en daar viel meteen een Energieke sfeer te bespeuren. Ik werd heel vriendelijk opgevangen en begeleid door Sylvia. Even acclimatiseren, een kopje koffie en dan om 9.45 uur de opening van het symposium door dagvoorzitter Thijs Zonneveld en gedeputeerde Anne Koning.
Vervolgens werd door 4 panelleden bij ‘Rondetafel I’ gesproken over hoe we de beweegvriendelijke leefomgeving borgen in beleid. Een half uur later startten de 9 ‘Werksessies deel I’. Mijn keuze viel op Voetgangersbeleid, een leuke interactieve en informatieve workshop over het voetgangersbeleid in de gemeente Westland.
Tijdens de goedverzorgde lunch kennisgemaakt en gesproken met John, collega panellid in de ‘Rondetafel II’.
Als voorzitter van OMZIEN Barendrecht was ik uitgenodigd voor het panelgesprek over hoe initiatieven van onderaf bijdragen aan een beweegvriendelijke leefomgeving en hoe dit gefaciliteerd kan worden. Na de voorstelronde kregen we aan de hand van een aantal stellingen de gelegenheid onze initiatieven nader toe te lichten en te vertellen over de goede en minder goede ervaringen met het opzetten van de projecten. Een bijzonder leuke ervaring hieraan mee te mogen doen. Als dank voor de medewerking kregen de panelleden een kistje streekproducten cadeau.
Bij een symposium over bewegen mag een beweegmoment natuurlijk niet ontbreken. Even lekker de voetjes van de vloer en boks oefeningen.
Om 13.30 uur schoof ik aan bij Werksessies deel II, Burgerinitiatief Wandelen en lopen. Een leuke workshop waarbij de deelnemers de vragen konden beantwoorden door te blijven zitten, te springen of te gaan staan. Er ontstond een interessant gesprek over hoe vaak beleid wordt gemaakt, maar dat dan vervolgens nauwelijks iets gebeurt. Helaas moesten we al snel afronden, want de demonstratie Uniek Sporten stond op het punt van beginnen. Hierna de Aankondiging Expertregeling en de geweldige afsluitende column van Thijs Zonneveld. Om de netwerkborrel te verdienen kregen de aanwezigen nog een aantal pittige kracht en stabiliteitsoefeningen voorgeschoteld.
Tijdens de borrel een fijn gesprek gehad met een medewerker van de gemeente Utrecht. We konden zelfs nog even gezellig doorpraten tijdens de wandeling naar het NS station. Dankzij haar ging het een stuk makkelijker en sneller en zat ik om 16.30 uur weer in de trein naar huis.
De voorbereiding was optimaal, de omstandigheden ideaal en enorm veel zin in dit avontuur was er ook.
Zondag 13 april zaten Sascha en ik rond 8.00 uur in de trein richting Rotterdam. We waren als Running Blind lopers te gast bij het NN Runners Home, waar we ons rustig konden voorbereiden op onze tocht door 010. Na de groepsfoto met de deelnemers aan de Marathon en Duo Marathon liepen we om 9.30 uur op het gemak naar ons startvak. Na, ‘You Never Walk Alone”, dit jaar voor het eerst gezongen door Francis van Broekhuizen, klonk de scheepstoeter voor de start van de 44ste Marathon van Rotterdam. We mochten starten in Wave 3 om 10.20 uur. Zo’n start blijft toch heel bijzonder!
We liepen heerlijk, genoten zelfs en hieleden ons aan het voorgenomen tempo. Sascha hield dat gelukkig goed in de gaten, want ik had de neiging iets harder te gaan. We passeerden de 10 km. in 1:00:01 en de 20 km. in 2:02:03. Dit ging lekker en leek prima vol te houden. En terwijl wij het Halve Marathon punt passeerden, zat de winnaar van deze editie al met z’n voeten omhoog. De Keniaan Geoffrey Kamworor finishte in 2:04:33.
Alle omstandigheden waar ik op voorhand voor vreesde bleven uit, niet te warm en met de (bijna) botsingen, de drukte, luide muziek en aanmoedigingen kon ik boven verwachting omgaan. Waar ik geen moment aan gedacht had, was kramp, nooit eerder gehad.
Na 21 km. schoot de verzuring in de benen en daarna de kramp. Zo onbekend met dit verschijnsel dat ik niet wist wat ik moest doen. Rekken, stukje verder strompelen, dribbelen en dan iets harder, maar het tempo kwam er niet meer in en de kramp kwam steeds weer terug. Snapte er werkelijk niets van, genoeg gegeten en gedronken, zelfs de Dextro’s met magnesium hadden geen effect.
De vraag is: “Loop je door, of geef je op?”. Ik vond het zo rot voor Sascha dat ik even overwoog uit te stappen zodat zij alleen door kon lopen. Gelukkig wilde ze daar niets van weten en streden we door. Uitlopen nog het enige doel.
Stuk voor stuk haalden mijn trainingsmaatjes ons in, Michel, Kjell en Mandy. Pieter was ons waarschijnlijk voorbij gekomen toen ik stond te rekken. We liepen hem achterop en ook hij had kramp. We gingen vanaf ca. 35 km. gezamenlijk verder en trokken elkaar er doorheen. Sascha telde de kilometers hardop af. Bij 40 km. kreeg ik opeens dat gevoel; “Ik ga het flikken!” Niet zo als ik had gehoopt, maar ik loop de Marathon van Rotterdam uit! Gedragen door het enthousiaste publiek en de hervonden strijdlust kwam ik die laatste kilometer nog redelijk door. Een eindsprintje naar de finish zat er zelfs nog in, de kramp die zich weer aankondigde, kon ik precies dat stukje negeren. Een half uur later dan gehoopt passeerden we na 4 uur 54 minuten en 3 seconden de finish. Au, au, au en daarna een trotse lach, want ik heb het gedaan! Wat ben ik Sascha dankbaar voor de fantastische begeleiding, haar aanmoedigingen en haar geduld!
Even later kwam mijn maatje Pieter met zijn zoon over de finish, zijn eerste marathon een feit! Vanaf juli vorig jaar heel intensief met elkaar getraind, hoe geweldig dat je elkaar kan motiveren en op de finish kan feliciteren.
Vol trots liet ik de medaille omhangen en stond Pascal ons met een roos op te wachten. Alleen daarvoor al wilde ik hem uitlopen!
Esther Landaal, 52 jaar, woonachtig in Barendrecht, staat deze editie in de spotlight. Esther is sinds haar geboorte slechtziend en de laatste jaren neemt haar zicht verder af. Ze is getrouwd en heeft twee blinde geleidehonden, waarvan één met pensioen. Wij samen, interviewer Manon en Esther, kijken naar haar carrière als hardloopster en oprichtster van OMZIEN Barendrecht. Maar nu eerst iets meer over Esther…
Manon: ‘Esther, kan jij mij vertellen hoe anderen jou omschrijven?’ Ze begint gelijk te lachen… en dat kenmerkt Esther in haar totaliteit. Deze enthousiaste dame is altijd druk bezig en wil ook graag actief zijn. ‘Of zoals mijn man zegt: jij maakt nog meer uren dan ikzelf met een vaste baan.’ Esther heeft duidelijk een missie: ze wil van alles ondernemen en zo komt van het ene het andere. Ze is vrijwilliger bij de atletiekvereniging, ambassadeur van KNGF Geleidehonden, helpt bij een dagbesteding voor mensen met een verstandelijke beperking… en haar rijtje is nog niet eens compleet. ‘Het is waardevol om dit te kunnen doen. Ik zie mijn beperking ook niet als een belemmering! Ik pak de kansen en hoop daarmee ook anderen te inspireren. Zo ben ik ook ooit OMZIEN Barendrecht gestart.’
‘Omzien Barendrecht? Wacht even, Esther… misschien is het handig om dit toe te lichten.’ ‘Samen met een andere slechtziende in Barendrecht vroeg ik me af of er niet meer mensen met een visuele beperking in Barendrecht moesten zijn die graag leuke activiteiten willen ondernemen. Voor jongeren en minder mobiele ouderen is er al voldoende, maar voor fittere inwoners was er weinig aanbod. Daarom zijn wij samen OMZIEN Barendrecht gestart.’
OMZIEN Barendrecht is een dynamische vereniging door en voor blinden en slechtzienden, die actief onderdeel zijn of willen zijn van de maatschappij, vergezeld door anderen die affiniteit hebben met deze groep. Het is een groep gelijkgestemden die elk hun eigen proces heeft geaccepteerd en wil genieten van alles wat mogelijk is in de maatschappij. Esther beschrijft het ook als een echte vriendengroep. ‘En iedereen is welkom,’ voegt Esther hieraan toe. Benieuwd? Klik onder dit interview op de button.
‘Esther, is je actieve karakter ook de reden dat je bent gaan hardlopen?’ ‘Eigenlijk loop ik al heel lang. In 1994 meldde ik me aan bij de atletiekvereniging in Barendrecht. Ik weet niet beter dan dat het een deel van mijn leven is en ook een deel van mijn leven heeft gevormd.’ Esther leefde in die periode in een beschermde wereld, ondanks dat ze zelf heel zelfstandig was opgevoed door haar ouders. In hun ogen kon Esther alles. Haar ouders lieten haar alles ondernemen wat ieder kind ook deed. Zo fietste Esther ook naar school. ‘Levensgevaarlijk natuurlijk, maar als het niet lukte, bedachten we een andere manier.’ Die vrijheid wilde ze terug. Ze doorbrak het patroon en werd lid van de atletiekvereniging, waar ze destijds – en nu nog steeds – hardloopt met de reguliere loopgroep. ‘Ik loop met wel 30 buddy’s.’ Ze loopt zoveel mogelijk zelfstandig zonder lintje.
‘Wauw, Esther! Dat lijkt me waardevol. Kun je ons daar iets meer over vertellen?’ ‘Eigenlijk weet ik niet beter. Ik ben nou eenmaal zo begonnen met hardlopen en bij de vereniging is iedereen zo gastvrij dat, als ik hulp nodig heb, ze me begeleiden.’ De loopgroep is voor haar ook een speciale groep, naast de twee trainingen per week werkt Esther samen met een aantal hardlopers uit deze loopgroep toe naar de marathon van Rotterdam. Esther loopt samen met haar buddy de hele marathon. ‘Ik ben zo ontzettend blij en trots op mijn buddy. Zij let op mij, dat geeft mij een veilig gevoel en biedt rust. Naast de communicatie praten we ook onderweg, zo verteld zij waar we onderweg zijn en langskomen.’
‘Is de sfeer in Rotterdam ook aanstekelijk voor jou, Esther?’ Daar hoefde Esther niet lang over na te denken. Esther heeft in 2014 en 2015 ook de marathon gelopen. Dit jaar werd het weer eens tijd. Of zoals Esther het noemt: ‘Ik heb nu weer de tijd om te trainen. Mijn man past op de honden. Het is een gezellige groep die samen toewerkt naar Rotterdam. Uitstekend, beter kan niet!’
Esther noemt direct Rotterdam wanneer haar wordt gevraagd welk loopje haar het meeste is bijgebleven. Haar allereerste marathon in 2014, waar alles misging. Iemand zou haar tijdens de marathon begeleiden, maar diegene kon Esther in de menigte nergens vinden. Ook had haar begeleider het eten voor onderweg mee. Door haar boosheid en frustratie liep ze harder dan ze had gedacht, geheel op eigen kracht. Ze sloot zichzelf volledig af door in haar eigen gedachten te keren. Toen ze over de finish kwam, dacht ze dat ze doorliep, maar haar benen wilden niet meer. Daar stond ze, op de streep, met een oer-kreet: ‘VOLGEND JAAR WEER!’ En die kwam er in 2015, waar alles volgens plan verliep.
‘Wat wil je andere slechtzienden meegeven?’ ‘Zie jezelf niet als beperkt, maar leef met de mindset dat er uitdagingen zijn. Een uitdaging is niet onmogelijk, maar biedt juist kansen.’ Zo gaat Esther net als ieder ander met het OV. ‘Ik denk dat ik ook uitstraal dat ik geen medelijden met mezelf heb. Ik sta in mijn kracht door juist iets te proberen, en als het niet lukt, is er altijd wel iemand die mij helpt. Ik kan natuurlijk ook altijd wel lachen om het feit dat ik weer iets heb ondernomen dat echt onmogelijk bleek te zijn.’ In ieder geval: sta positief in het leven!
Esther voegt hier nog aan toe vanuit haar eigen ervaring: ‘Het is juist zo fijn om binnen de grote wereld te functioneren. Mijn wereld is groter en dat kan die van iedereen zijn als je onderdeel bent van een reguliere groep. Zo zien anderen dat slechtzienden voldoende kansen hebben en kunnen meedraaien in de maatschappij. Hierdoor ben ik wendbaar, durf ik meer en vertrouw ik ook op mensen.’
‘Als alles mogelijk is, wat is dan je droom?’ ‘Ik wil nog heel graag het Noorderlicht zien. En gezond oud worden natuurlijk.’ Daarnaast is voor Esther een kleinere droom al uitgekomen. Dit jaar is zij betrokken bij de organisatie van de Landelijke Running Blind Dag in Barendrecht. Iedereen is welkom op zaterdag 21 juni!
Woensdag 26 maart waren Zivan en ik te gast bij de Ouderen contactdag van de Christelijk Gereformeerde Kerk Rotterdam Kralingen voor een lezing over KNGF Geleidehonden.
Rond 10.00 uur kwamen we aan bij De Vluchtheuvel in Nieuwerkerk aan den IJssel, waar we hartelijk werden ontvangen door contactpersoon mevrouw Elselien Aldeliesten.
Om 11.00 uur hadden de 24 aanwezigen al één of meerdere kopjes koffie en thee op en was er al gezellig bij gepraat. Na de opening mocht ik vertellen over het werk van KNGF Geleidehonden en het leven met Zivan en Loyd. Er werd met aandacht geluisterd en er waren een aantal interessante vragen. Na de lezing werd veel interesse getoond in het Sponsor een Pup programma en gul gedoneerd in de donatiebox.
De contactdag werd afgesloten met een lunch waarvoor ik ook was uitgenodigd, de pannenkoeken, poffertjes en het verse fruit waren heerlijk!
Voor ons vertrek kreeg ik een mooie mand met producten van de Wereldwinkel overhandigd, wat een verwennerij! Om dit mee te kunnen nemen kreeg ik van een vriendelijke meneer, die overigens al jaren donateur is van KNGF Geleidehonden, een mooi vouwtasje mee.
Enorme dank aan de aanwezigen voor de fijne dag en de Commissie Zorgzaam voor de uitnodiging!
Van 20 t/m 22 maart 2025 werd de ZieZo Beurs, dé beurs voor iedereen met een visuele beperking, hun familie, vrienden en zorgverleners, gehouden in de Jaarbeurs in Utrecht.
Een aantal leden van OMZIEN Barendrecht brachten een bezoek aan deze beurs; Marco en Martine bemensten deze dagen de stand van de NCB, Nederlandse Christelijke blinden- en slechtzienden Belangenvereniging. Ewald bezocht de beurs op donderdag de 20ste en was erg enthousiast over het nieuwste voorleesapparaat, de VoxiVision. Op vrijdag 21 maart waren Dennes, Monique, Corrie en ik van de partij.
Diverse stands van bekende en minder bekende organisaties werden bezocht. Bij Optelec Nederland werd de vraag neergelegd of zij over hulpmiddelen willen komen vertellen bij een bijeenkomst van OMZIEN, kaartjes en namen zijn uitgewisseld. Ik vond bij Iris Huys Gouda de juiste adapter voor een tastpunt en Corrie heeft ervaren hoe het is met een geleidehond te lopen bij Stichting Fivel Hond en Assistentie, een nieuwe aanbieder van psychosociale hulphonden en blindengeleidehonden. Dennes, die sinds de update naar IOS 18, niet meer in staat is met VoiceOver de instellingen op de iPhone te bedienen werd, ondanks bezoekjes aan diverse stands, helaas niet veel wijzer. Wel werd ook hij enthousiast over de VoxiVision en vermaakte zich daar uitstekend mee bij de stand van Sensotec.
Naast de ZieZo Beurs was een beurs voor mensen met een beperking, hun begeleiders en professionals in de zorg, de VeineDAGEN. Hier was de stand van KNGF Geleidehonden, deze kan je natuurlijk niet overslaan als je met zo’n geweldige viervoeter in de buurt bent. Het geleide tuig van mijn lieve Zivan zat wat los en werd hier op de goede maat gezet. Voor hond en baas een hele verbetering!
Rond 15.00 uur werd het wel tijd om weer richting huis te gaan. Op zo’n beurs doe je heel wat indrukken op, interessant, maar ook vermoeiend. Het bezoek was in ieder geval gezellig en de moeite waard!
Op woensdag 19 maart werden Zivan en ik rond 19.00 uur hartelijk ontvangen in een mooie zaal van Evenementenlocatie De Rank in De Lier. We waren te gast bij PVG ‘Eén in Geloof en Vriendschap’.
Na wat korte kennismakingen n de opening van de voorzitter van de Protestantse Vrouwengroep kreeg ik het woord en mocht ik vertellen over het mooie werk van KNGF Geleidehonden. Na de pauze, met weer een lekkere bak koffie en wat korte gesprekken, vervolgde ik mijn verhaal over het leven met een blindengeleidehond en een visuele beperking. Er waren zo’n 60 aanwezigen die aandachtig luisterden en er kwamen diverse vragen vanuit de zaal.
De voorzitter verraste me na afloop met een prachtige mand met heerlijke producten. KNGF Geleidehonden kan uitkijken naar een mooi bedrag, want er werd deze avond gul gedoneerd.
Enorme dank aan de leden van deze vrouwenvereniging voor de aandacht en hartelijkheid. Ik kijk terug op een heel fijne avond.
Als ambassadeur van KNGF Geleidehonden mag ik met enige regelmaat een gastles of voorlichting verzorgen. Dit vind ik enorm leuk om te doen. Ik zei dus meteen ja toen Petra me vroeg of ik wat wilde vertellen over leven met slechtziendheid en een geleidehond bij ‘Koffie met…’ tijdens het koffie uur in Bibliotheek Carnisse.
Vanochtend werden Zivan en ik opgehaald door Petra en later hartelijk ontvangen bij de bibliotheek. 17 zeer vriendelijke en geïnteresseerde aanwezigen kregen een presentatie over uitdagingen en mogelijkheden voor mensen met een visuele beperking. Hoe mensen met weinig of geen zicht soms letterlijk tegen obstakels aanlopen en over de vele mogelijkheden, zoals technologieën als AI, die het dagelijks leven iets makkelijker maken. Ook de blindengeleidehond mocht in dit verhaal niet ontbreken. Als iets een wereld en zelfstandigheid vergroot is het wel een geleidehond!
De presentatie werd goed ontvangen en onder het genot van een heerlijke cappuccino was er gelegenheid nog even na te praten.
Namens OMZIEN Barendrecht wil ik de vrijwilligers en de aanwezigen bedanken voor hun hartelijkheid en donaties. Dat laatste zal ingezet worden voor de vrijwilligers die onze leden begeleiden.
