De voorbereiding was optimaal, de omstandigheden ideaal en enorm veel zin in dit avontuur was er ook.
Zondag 13 april zaten Sascha en ik rond 8.00 uur in de trein richting Rotterdam. We waren als Running Blind lopers te gast bij het NN Runners Home, waar we ons rustig konden voorbereiden op onze tocht door 010. Na de groepsfoto met de deelnemers aan de Marathon en Duo Marathon liepen we om 9.30 uur op het gemak naar ons startvak. Na, ‘You Never Walk Alone”, dit jaar voor het eerst gezongen door Francis van Broekhuizen, klonk de scheepstoeter voor de start van de 44ste Marathon van Rotterdam. We mochten starten in Wave 3 om 10.20 uur. Zo’n start blijft toch heel bijzonder!
We liepen heerlijk, genoten zelfs en hieleden ons aan het voorgenomen tempo. Sascha hield dat gelukkig goed in de gaten, want ik had de neiging iets harder te gaan. We passeerden de 10 km. in 1:00:01 en de 20 km. in 2:02:03. Dit ging lekker en leek prima vol te houden. En terwijl wij het Halve Marathon punt passeerden, zat de winnaar van deze editie al met z’n voeten omhoog. De Keniaan Geoffrey Kamworor finishte in 2:04:33.
Alle omstandigheden waar ik op voorhand voor vreesde bleven uit, niet te warm en met de (bijna) botsingen, de drukte, luide muziek en aanmoedigingen kon ik boven verwachting omgaan. Waar ik geen moment aan gedacht had, was kramp, nooit eerder gehad.
Na 21 km. schoot de verzuring in de benen en daarna de kramp. Zo onbekend met dit verschijnsel dat ik niet wist wat ik moest doen. Rekken, stukje verder strompelen, dribbelen en dan iets harder, maar het tempo kwam er niet meer in en de kramp kwam steeds weer terug. Snapte er werkelijk niets van, genoeg gegeten en gedronken, zelfs de Dextro’s met magnesium hadden geen effect.
De vraag is: “Loop je door, of geef je op?”. Ik vond het zo rot voor Sascha dat ik even overwoog uit te stappen zodat zij alleen door kon lopen. Gelukkig wilde ze daar niets van weten en streden we door. Uitlopen nog het enige doel.
Stuk voor stuk haalden mijn trainingsmaatjes ons in, Michel, Kjell en Mandy. Pieter was ons waarschijnlijk voorbij gekomen toen ik stond te rekken. We liepen hem achterop en ook hij had kramp. We gingen vanaf ca. 35 km. gezamenlijk verder en trokken elkaar er doorheen. Sascha telde de kilometers hardop af. Bij 40 km. kreeg ik opeens dat gevoel; “Ik ga het flikken!” Niet zo als ik had gehoopt, maar ik loop de Marathon van Rotterdam uit! Gedragen door het enthousiaste publiek en de hervonden strijdlust kwam ik die laatste kilometer nog redelijk door. Een eindsprintje naar de finish zat er zelfs nog in, de kramp die zich weer aankondigde, kon ik precies dat stukje negeren. Een half uur later dan gehoopt passeerden we na 4 uur 54 minuten en 3 seconden de finish. Au, au, au en daarna een trotse lach, want ik heb het gedaan! Wat ben ik Sascha dankbaar voor de fantastische begeleiding, haar aanmoedigingen en haar geduld!
Even later kwam mijn maatje Pieter met zijn zoon over de finish, zijn eerste marathon een feit! Vanaf juli vorig jaar heel intensief met elkaar getraind, hoe geweldig dat je elkaar kan motiveren en op de finish kan feliciteren.
Vol trots liet ik de medaille omhangen en stond Pascal ons met een roos op te wachten. Alleen daarvoor al wilde ik hem uitlopen!
Foto’s NN Marathon Rotterdam 13 april 2025
